การวิเคราะห์ความเสื่อมของพระอรหันต์และพระโสดาบัน : หน้า 35/49

เขิงอรรถ ต่อจากหน้า 90) และพระอรหันต์ ซึ่งตรงกันข้ามกับฉบับ A อย่างสิ้นเชิง ไม่มีรอยอะไรที่ ช่วยเราได้นาการหาคำตอบในเรื่องนี้ หากพิจารณาคำมีท่าทางสายบาศิประกอบ คือ คัมภีร์กาถวัตถุ ในการที่ชื่อ ปรินานิกา คล้ายกับมีบางนิยายที่เห็นว่า มีการเสื่อมถอยลงจากระดับความ เป็นพระอรหันต์ แต่ไม่เสื่อมถอยลงจากระดับโสดาบัน[?] ซึ่งคัมภีร์กาถวัตถุ- อรรถกถา ได้กล่าวว่านิกายที่มีแนวคิดแบบนี้หนึ่งในนั้นมี "มหาสังฆมรรคบาง พวก" รวมอยู่ด้วย ซึ่งดูตรงข้ามกับคัมภีร์ SBh ฉบับแปลจีนสองส่วนคือ X, Pm และทิเบต เมื่อพิจารณาดูโดยรวมจะเห็นว่าทั้งคัมภีร์ SBh และ คัมภีร์กาถวัตถุอรรถกถา กล่าวเกี่ยวกับเรื่องวัตถุ 5 ประการเหมือนกัน ซึ่งได้กล่าวว่าเป็นของ นิกายมหาสังฆมรรค หรือ ถึงนิกายของมหาสังฆมรรคหลาย นี้จะเป็นเหตุผล ที่ต่อเนื่องมา ทำไมถึงมีการเสื่อมถอยลงจากระดับอรหัตได้ และถ้า พิจารณาจากระยะเวลาที่เกิดขึ้นของเหตุการณ์น่าจะเป็นในเวลาใกล้ ๆ กันคือ สมัยพระเจ้าโลก[?]ของในแดนเหตุการณ์ในเวลาที่เกิด แต่ขอข้าม เรื่องปี พ.ศ. ซึ่งมีความแตกต่างกันอยู่ จะนั่นหัวข้อ "พระอรหันต์มีธรรมที่ เสื่อมได้" น่าจะมีแนวโน้มที่เป็นไปได้มากกว่า "พระอรหันต์ไม่มีธรรมที่ เสื่อม" แต่หัวข้อนพระโอษฐา ผู้เขียนยังไม่สามารถหาคำรองรับได้ เพราะ มีการกล่าวถึงอย่างแตกต่างกันมากและยังไม่มีรายละเอียดมากในการ วิเคราะห์ เนื่องจากเอกสารข้อความค่อนข้างกล่าวอย่างแตกต่างกัน ในเบื้องต้นผู้เขียน ตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับประเด็นปัญหาความสัมพันธ์เรื่อง "ความเสื่อมหรือไม่ เสื่อมของพระอรหันต์และพระโสดาบัน" ที่น่าแปลทั้งหลายจากสายจริต- ต่าง ๆ แปลมาดังนี้ 1) เกิดจากปัญหาเกี่ยวกับต้นฉบับที่นำมาแปล 2) เกิดปัญหาจากทักษะในการแปลของผู้แปล 3) อาจเกิดจากลักษณะกรรมที่มีการปรับเปลี่ยนตามกาลเวลา กล่าวคือ ในกรณี ที่เราพิจารณาจาก "ยุคของผู้แปล" และ "ยุคของคัมภีร์" จะเรียงลำดับได้ดังนี้ กถาวัติ→A→Pm→กถาวัตถุอรรถกถา→X→Vinitadeva (เชิงอรรถ อ่านต่อหน้า 92)