พระโพธิสตว์และนางยักษิณี : หน้า 21/131

ครั้งนั้น ล่วงไปได้ 2 หรือ 3 วัน เมื่อมารดาไปงนแล้ว พระโพธิสตว์ได้แจกบ็อกขึ้นครองไปโดยเร็วอย่างลม ตามสัญญาที่มารดาให้ไว้ ถึงฝั่งแม่น้ำอันเป็นเขตคำหนด นางยักษิณีกลับมาเมื่อไม่เห็นคนทั้ง 2 ก็ออกติดตาม พระโพธิสตว์พาบิดาไปถึงกลางแม่น้ำ นางยักษิณีเปรียญอยู่ที่ริมฝังแม่น้ำ ว่า คนทั้ง 2 ล่วงเลยเขตแดนของตนไปแล้ว จึงยืนอยู่ที่นั่นเอง วิ่งอนุตร และสามีว่า "ลูกรัก เจ้าขอพ่อกลับมา แม่มีความผิดอะไรหรือ ? อะไร ๆ ไม่สมบูรณ์แก่พวกท่านเพราะอาศัยเราหรือ ? กลับมาเด็กผัวรัก” ลำดับนั้น พราหมณ์ได้รับนามแม่น้ำไปแล้ว นางยักษิณีจึงวอนอนุตรว่า “ลูกรัก เจ้าจะไม่ให้เข้าอย่างนี้ เจ้าจงกลับมาเถิด.” พระโพธิสตว์กล่าวว่า “แม่ ฉันและพ่อเป็นมนุษย์ แม่เป็นยักษิณี ฉันไม่อาจอยู่ในคำของแม่ได้ตลอดกาล เพราะฉะนั้นฉันกับพ่อก็ไม่กลับ.” นางยักษิณีถามว่า “เจ้าจะไม่กลับหรือคุณรัก.” พระโพธิสตว์ตอบว่า “ใช่ ลูกจะไม่กลับหรอกแม่” นางยักษิณีกล่าวว่า “ลูกรัก ถ้าจำัจไม่กลับก็เป็นดีเดิด ขึ้นชื่อว่าชีวิตในโลกนี้เป็นของกด กดนี้ไม่รู้สึปลิวา ไม่น่าจิ้งจะดารงชีพอยู่ได้ แม้รู้ว่าฉันเป็นจินดามณี ด้วยอณูภาพของวิชานี่ อาจที่จะติดตามรอยเท้าของผู้ที่หยากไปแล้วสิ้น ๑๒ ปีเป็นที่สุด วิชานี่จักเป็นเครื่องเสียงชีวิตเจ้า ลูกรักเจ้าขอเรียนมณฑอันหาค่ามิได้มั้ย" กล่าวว่าลงทั้ง ๓ ที่ถูกความทุกข์เห็นปานนั้นครอบงำ นางก็ได้สอนมณีตให้ ด้วยความรักลูก.