บทสนทนาระหว่างพระมหาสัจวรบาตและพระเจ้าพาราณ : หน้า 37/131

พระมหาสัจวรบาตต่อไปว่า “น้ำแต่พระองค์ แผ่นดินใหญ่มเป็นที่พึ่งอัคคีของมหาชน ได้คาถาสีของนายช่างหม้อนัตใจ เมื่อพระราชผู้เป็นจอมแห่งรชน เป็นที่พึ่งอัคคีแห่งสัตว์โลกทั้งหมดเสมอด้วยแผ่นดินใหญ่ มาถึงโจรรรรรรมอย่างนี้ ใครล่าจักป้องกันได้ น้ำแต่มหาราชเจ้า พระองค์สามารถที่จะทรงทราบตัวโจรที่ข้ามพระองค์ราญปกปิดไว้ได้ด้วยอุมาอย่างนี้.” พระเจ้าพาราณ สัตว์ตรีว่า “นี้แน่ะเจ้าทำเหตุที่เราปิดดั้นไม่มีเจ้าทำจงให้แก่เราโดยชั่วคนนี้แหละ เป็นโจรอย่างนี้.” พระโพธิสัจว์มีอรรถาปะกายพระเกียรติคุณพระราชา ถึงได้กล่าวว่าพระองค์เป็นโจร ได้อ่านด้วยอย่างมากราบทูลถ้อยเรื่องหนึ่งว่า: “๐) ข้าแต่มหาราชเจ้า ในกามุก่อน เมื่อไฟไหม้มันของบรรดาหนึ่งในพระนครนี้แหละ เขาใช่คน ๆ หนึ่งว่า เจ้าจงเข้าไปข้างในนส่งของออก เมื่อเด่นนั้นกำลังเข้าไปบนของอยู่ประตูร้อนปิด เขาตามิดเพราะถูกวิน หางทางออกไม่ได้เกิดทุกข์ขึ้นเพราะความร้อน ยืนกราญอยู่อย่างใน กล่าวว่าความว่า: - ชนทั้งหลายหยูกอาหารด้วยไฟใด บรรเทาความหนาวด้วยไฟใด ไฟนี้ก็เป็นไฟเรา ภัยเกิดขึ้นแต่ที่พึ่งคือลังแล้ว. หยาดโลหะ