การเปรียบเปรยต้นไม้และพระราชา : หน้า 43/131

ข้าแต่พระมหาราชเจ้า ในอดีตกาล ในหมื่นวันประเทศ มีต้นไม้ใหญ่มาก สมบูรณ์ด้วยกิ่งและค่าบ เป็นที่อยู่่าของนกหลายพันตัว ถึงสองถึงของต้นไม้นั้นเสียดกันจนมีควันเกิดขึ้น แล้วเชื่อไฟลนลง นกขุ่งเหินดังนั้น จึงกล่าวว่า:- นกทั้งหลายพากัน อาศัยมันไปพักแรมเมื่อคืน ต้นไม้นั้นก็ฟ่ออุมา นกทั้งหลายเห็นดังนั้น ก็ทา อันหลบหนีไป ภัยเกิดขึ้นแต่ที่พออัศจรรย์แล้ว. พระมหาสัตว์กราบทูลต่อไปว่า "ขึ้นแต่พระองค์ ต้นไม้เป็นที่พึ่งอาศัยของนกทั้งหลายดังใน พระราชาเป็นที่พึ่งอาศัยของมหาชนฉันนั้น เมื่อพระราชานะจะทำโจรกรรมใครล่วงปล้องกันได้ ขอพระองค์จงทรงทราบเถิดพระพุทธเจ้าข้า" พระราชาตรั้วว่า "นี้แน่เจ้า เจ้าของโจรให้แก่เราเดีด" ลำดับนั้น พระโพธสัตว์ในนัตว์อย่างมราบทูลพระราชอีกเรื่องหนึ่งว่า:-