การถวายของและอรรถกถาในพระพุทธศาสนา : หน้า 27/39

นอกจากในส่วนของการจัดเตรียมพื้นที่ในการให้ถวายของก็ยังมีรายละเอียดเพิ่มเติมในอรรถกถาด้วย ซึ่งในอรรถกถาได้กล่าวไว้ว่า บทว่า ปริณาม สมุจฉติว่า มีความว่า ถ้าบริเสนไม่เต็มหรือไม่เต็มแล้วในเวลาเช้า กลับกรมเพราะหญ้า และไปไม่เป็นต้น และเกิดมีรายกระจุยกระจาย เพราะถูกเทเหยยยุยบ่ ภิกษูได้รวมสมมติผูกวาด จริงอยู่ ภิกษูทั้งหลายเหล่านั้น เห็นบริเวณนั้นไม่เต็ม พึ่งเป็นเหมือนผึ่งไม่อ่อยไม่อยากฟัง ด้วยสำคัญว่า พระผู้เป็นเจ้าไม่ชักนำแมพวกภิกษูหนุผู้เป็นฉัฏฐองค์ในวัตรปฏิบัติ ดีแล้วแสดงธรรมอย่างเดียว เพราะเหตุนี้พระผู้เป็นเจ้า จึงตรัสว่า ปริณาม สมุจฉติว่า ภิกษูทั้งหลาย เดินมาจากภายในบ้าน ย่อมกระทายาน้ำและเหยิดเหนื่อย ภิกษูเหล่านั้น จึงหวังเฉพาะอยู่ซึ่งน้ำดื่ม และการกระทำอิ่มอ่อนหน่าเท้าและหน้าน้ำ และเมื่อDenั้นไม่มี ภิกษูเหล่านั้น เกิดความไม่pearance โดย ๆ อีกนี้ว่า ภิกษูทั้งหลายได้รับสมบัตินั้น พึงตั้งจิตนี้มีชนิดดังเล็กตั้งแผ่นกระดาน เสื้อผ้าและเสือผ้าเป็นต้น โดยที่สุดเก็งไม่พอจะทักได้ ด้วยคิดอย่างนี้ว่า นี้ จักเป็นหนึ่งของภิกษูเหล่านั้นและฟังปาราณบุษย์ระเหยเสียเป็นเพื่อน เพื่อเปลื้องอาบัติในเพราะการแสดงธรรม เพราะเหตุนี้ พระผู้เป็นพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า ทุจิตี คเหตุตา ดังนี้ บทว่า นิสีทัฬหุ มีความว่า ไม่มั่งในที่สุดแดนทิราร์โดยที่แท้ พึงนั่งในสถานชุมชนแห่งคนทั่วไป ใกล้ประตูแห่งโรงอุปสรรค หรือโรงฉันในท่ามกลางวิมารา.