ความสำคัญของพิธีกรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 32/39

ในส่วนที่กำลังญาติว่ารั้วว่ามีความจำเป็นอย่างไรที่ต้องยึดติดกับพิธีกรรม ในเมื่อเข้าใจแล้วทำไมไม่ต้องไปปรับโอกาสอีก สำหรับประเด็นนี้ได้มีตัวอย่างของพระอรหันต์ชื่อพระกับปิ่น ผู้ที่ไม่ทำอโบสถ์ ซึ่งพระพุทธเจ้าได้ให้.ยัยยืดพระวินัยด้านล่าง ดูอีกกับปิ่น เธอไปในที่สุดแล้ว ได้มีความบริตจากแริด ขึ้นอย่างนี้ว่า เราควรไปทำอโบสถ์ หรือไม่ควรไป ควรไปทำพิธีกรรม หรือไม่ โดยที่แท้ เราเป็นผู้หมดจดแล้วด้วยความหมดจดอย่างยิ่ง ดังนี้มีใช่หรือ ท่านพระมหากัปปิยะปิ่นจะเป็นอย่างนั้น พระพุทธเจ้าข่า. พระผู้มีพระภาคเจ้าเคารว่า ดูก่อนพรหมนี้ทั้งหลาย ถ้าพวกเธอไม่สักการะ ไม่เคารพ ไม่บูชา ซึ่งอโบสถ์ เมื่อเป็นเช่นนี้ ใครเล่าจักกำลังการนี้ เคารพ นั่นคือ บูชา ซึ่งอโบสถ์ ดูก่อนพรหมนี้ เธอลบ่อยไปทำอโบสถ์ จะไม่ไปไม่ได้ จงไปทำสักรรมะ จะไม่ไปไม่ได้ เมื่อพระอรหันต์ผู้ไม่กลิเลสแล้ว พระพุทธเจ้าจึงทรงให้ปลอบสงสารรรมเพื่อเป็นต้นแบบ ภิกษุภิกษูที่ยังไม่บรรลุจุดผล ยิ่งต้องตะหนักและให้ความสำคัญกับการไปทำอโบสถ์ยิ่งกว่า การกำหนดพระวินัยหรือการลงโบสถ์ก็ไม่ได้เป็นเฉพาะพิธีตรง หรือสิ่งที่พระพุทธเจ้ากำหนดมาอย่างไม่มีเหตุผล พระพุทธเจ้เคยตรัสกับพระสารัจจ์ว่า เมื่อใดที่สงสังไม่ใคร่ทำอะไรผิดจาลไม่บัญญัติพระวินัย แม้ว่าพระวินัยจะเป็นคุณเครื่องช่วยรบให้จรรงคงอยู่ยาวนานก็ตาม ในยุคแรก ๆ นั้นคณะสงฆ์มีแต่ผู้ที่มีคุณธรรมสูง จึงไม่มีการทำอะไรที่ให้การคณะสงฆ์มวล ๆ แต่เมื่อผู้ที่มาบวชหลายมากขึ้น ได้กระทำความผิดพลาดขึ้น พระพุทธเจ้าจึงทรง