การปรารภในภิกษุสงฆ์ : หน้า 36/39

ภิกษุนี้ได้อย่างตามอำเภอใจหรือไร้เหตุผล ดังนั้นการให้อภัยไปวรณาในฝ่ายภิกษุสูงนั้น จึงไม่มีเจตนาที่จะให้กิญจุ้ยคำพูดควบคุม วิภากรวิจารณ์ หรอกซี ภิกษุนี้แต่ยังไง 2. ความสำคัญของการปรารภา ภิกษุนี้จากยุยงเองก็เข้าใจไม่เข้าใจความตั้งใจเดิมอันของพระพุทธเจ้า ท่านเองก็ให้เหตุผลดีเกี่ยวกับการปรารภไว้ ในข้อบัญญัติเรื่องของการเข้าสมรภา ปารวา ข้อรับโอวาท การบวชและทำมณีในสงฆ์ท้องนั้น เป็นเพราะในช่วงแรกที่มีการก่อตั้งภิกษุสงฆ์ มีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีกำลังสนับสนุน จึงทำให้มีข้อบัญญัติเป็นหลังนั้นเกิดขึ้น ซึ่งไม่ได้บ่งบอกเป็นการเน้นหรือยกสิทธิ์พิเศษแก่ภิกษุ แต่เป็นหน้าที่ที่ภิกษุผู้ได้รับมอบหมายก่อนสามารถจะทำ ลองคิดดูกว่า กลุ่มภิกษุนี้ส่งเพิ่มขึ้น อะไรก็ยังไม่ทราบไม่เข้าใจ พระพุทธเจ้าเองก็อาจจะอยู่สืบทอดภิกษุได้อย่างใกล้ชิดตลอดเวลา ดังนั้นหน้าที่กักคุมภิกษุสูง จึงตกเป็นภาระของภิกษุ เพื่อที่จะยกระดับมาตรฐาน ศีล สมาธิ ปัญญาให้ดีขึ้นในภิกษุสงฆ์ ภิกษุนี้จึงต้องไปขอโอวาททุก ๆ กึ่งเดือนในวันอุโบสถ และรวมไปถึงการปรารภาด้วย การปรารภาเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้ให้ความสำคัญ แม้แต่พระองค์เองทรงปวรณา พระองค์ทรงเปิดโอกาสให้ภิกษุต่างในการกระทำของพระองค์ในวันอุโบสถ ท่ามกลางพระอรหันต์ 500 รูป ซึ่งในขณะนั้นทรงเห็นภิกษุสูงมิ่งอยู่ จึงตรัสว่า “ดูอ่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราปรารถนแก่ท่านทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจะไม่ตำหนิกระทำใด ๆ ทางกายหรือทางวาจาของเราบ้างหรือ” จากนั้นพระสารีบุตรและพระวังกาศสะเสริญพระพุทธเจ้า จะเห็นได้ว่ามพระพุทธเจ้าเองหรือแม้แต่พระอรหันต์ทั้ง 500 รูปที่มีความบริสุทธิ์ บริบูรณ์ยิ่งมาปรารภในวันอุโบสถ เพื่อแสดงความบริสุทธิ์และความปรารภนาแห่งความบริสุทธิ์ ดังนั้นจึงไม่เป็นการเสียหาย 70 Shi, Zhaohui (2001: 25-26) 71 ส.ส. 15/744/232-234 (แปลหลวง); ส.ส. 15/744/3251-3270 (แปลมาร)