การวิเคราะห์คุณธรรมและระยะห่างในสำนักภิกษุ : หน้า 20/39

ภิกษุกับสำนักภิกษุนี้นิ่งอยู่ห่างกันพอสมควร ในเมืองกับนอกเมืองมีประตูเมืองกางกัน อีกประกาหนึ่งในพระวัณวปีภูกุล จุลวรรณ พระพุทธเจ้าได้อนุญาตให้มนุษย์เป็น ภิกษุนี้ มีดูกไปบอรในภิกษุสงฆ์ได้ ในกรณีที่ระหว่างทางมือนตายกับนางที่บวช เพราะมีพวกนักกลมลงอุ้มเพื่อน ๆ (อัตถากลิศ) ³ จากเหตุการณ์นี้สังเกตได้ว่าสำนักภิกษุกับสำนักภิกษุมีระยะห่างกัน ถึงระหว่างทางมันมีลงแอบอุ้มหรือ นอกจากนี้ abhikkhuke äväsē การไม่อยู่จูอารพในอาวาสที่ไม่มีภิกษุอยู่ ในอรรถกถา ขององค์ดุดตากิแบบได้หมายเหตุที่ไม่มีภิกษุให้วอรา ⁴ ในอรรถกถา พระวัณวให้นียยเพิมเติมมาเป็นที่สถานที่จากสำนักภิกษุมากกว่า 8 กิโลเมตร ยากที่จะเดินก้าวเลี้ยว หรือ น้อยกว่า 8 กิโลเมตรแต่ต่างการเดินทางและอันตราย ซึ่ง ทำให้ภิกษุอาจให้วอาราได้ จึงเห็นได้ว่าคุณธรรมข้อมั่นมุ่งเน้นให้ส่งสอลบสถาณอยู่แยกจากกัน ไม่ได้อยู่ในที่เดียวกัน แต่ต้องมิะระยะไม่ห่างกันจนเกินไปพอที่จะไปมาหาสู่ได้ โดยภิกษุนี้สามารถ ไปนามวัฒน์โบสถ์ ปวารณาในเขตของสำนักภิกษุสูงได้ และภิกษุที่ได้รับการสมดติ จากคณะสงฆ์ให้โอวาทกับภิกษุสงฆ์ได้ (คุณสมบัติของภิกษุผู้ได้รับสมติให้โอวาทภิกษุนี้จากกล่าวให้หัวข้อดังต่อไป)