การลงโทษและคุณธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 30/39

นอกจากนีจดูสวรรค์ ภิกษูเชิญชงกะ มีสื่อหาท่านสนใจเกี่ยวกับปฏิบัติของสงฆ์สองฝ่าย อีกประเด็น คือ วิธีการลงโทษ โดยทำให้คอกับฝ่ายไม่อาจรับ เช่นกล่าวคือหากภิกษุทำผิดพระวินัย ก็จะถูกลงโทษโดยห้ามไม่ให้กิริยานามไหว ส่วนหากกิริยาทำผิดพระวินัยก็จะถูกลงโทษโดยงดโอวาท คือ มือนเข้า สู่งสร้าง จักไม่ได้รับการดูแลกิริยาผู้มีความสามารถ จึงเห็นได้ว่าคุณธรรมออกจากจะเป็นข้อปฏิบัติที่รักษาอายุพระวินัยแล้ว ยังมีแห่งการยอมรับและการควบคุมซึ่งกันและกันอยู่ ซึ่งทำให้เห็นภาพชัดว่า ธรรมเป็นธรรมสร้างความสมา ดุลให้เกิดขึ้นในการร่วมกันของสงฆ์อสฝาย การกำหนดคุณธรรรม 8 มีความสำคัญและความจำเป็นในสมัยพุทธกาล แต่ประเด็นว่าคุณธรรมเหมาะสมกับสภาพสังคมปัจจุบันหรือไม่ ยังเป็นสิ่งที่ต้องมาพิจารณา เพราะอาจจะเหมาะในบงประเทศ ซึ่งก็ได้ไหนมายุในความว่าเหมาะกับทุกประเทศหรือทุกท้องที่เช่นกัน หรือบางพื้นที่ทำไม่ได้ ก็ได้หมายความว่าท้องถิ่นหรือประเภทอื่นจะไม่สามารถประพฤติปฏิบัติได้ ยกตัวอย่างเช่น การบินทบาด อาจจะเห็นได้ว่าประเทศเบญจวันออกเฉียงใต้ได้สืบทอดองค์ธรรมเนียบการบินทบาดมาอย่างช้านาน และเป็นที่ยอมรับของประชาชน แต่สำหรับในประเทศที่นับถือพระพุทธศาสนานิยมมายานแล้ว การบินทบาดูเป็นเรื่องแปลก อาจจะกล่าวได้ว่า ความต่างได้มาเมื่อเทียบกับขอทาน จึงทำให้ไม่มีการบินทบาดในท้องนี่่ ๆ ดั้งนั้นสิ่งที่จะยึดเป็นหลักในการพิจารณาคือ ต้องดูบริบททางสังคมของแต่ละท้องที่ หากไม่ขัดกับวิธีชีวิตมาก่อนก็อาจปฏิบัติ การรับโอวาสมีความคล้ายคลึงกับธรรมเนียมการรับศีล 5 และ ศีล 8 ที่ทุกครั้งที่ออาราธนาศีล ก็เป็นการตอกย้ำความตั้งใจที่จะรักษาศีล การรับคุณธรรมของภิณฺฑ์ก็เป็นการตอกย้ำความเป็นกุศลนี้ เพราะคุณธรรมเป็นเหมือนนั้นได้ขึ้นแรก