พระธรรมเทศนาเกี่ยวกับการทำบุญและบารมี : หน้า 63/71

รวมพระธรรมเทศนา ด - พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธ ม ม ชโย) 63 พระราชาทรงเกิดความสงสัย จึงเรียกชายหนุ่มเหล่านั้นเข้ามา แล้ว ได้ตรัสถามถึงความเป็นไปทั้งหมด ในที่สุดทรงทราบความจริงว่า มฆมาณพและเพื่อนๆ ไม่ได้เป็นโจร แต่ ได้ตั้งใจทำความดีมาโดยตลอด พระราชารู้สึกซาบซึ้งในคุณธรรมของพวกเขา ทั้งหลาย จึงทรงขอโทษที่ได้ล่วงเกินไป และได้พระราชทานตำแหน่งผู้ใหญ่ บ้านให้มฆมาณพ ส่วนผู้ใหญ่บ้านคนเดิม พร้อมทั้งบุตรและภรรยา ให้มาเป็น คนรับใช้ของพวกเขา และทรงพระราชทานช้างเชือกนั้นให้เป็นรางวัลอีกด้วย เมื่อได้รับการสนับสนุนจากพระราชา มฆมาณพและเพื่อนๆ ก็ยิ่งสร้าง ความดีเพิ่มขึ้น เขาจึงสร้างศาลาขึ้นกลางหมู่บ้าน ให้เป็นที่พักอาศัยแก่พ่อค้า และคนเดินทาง ภรรยา คือนางสุธรรมาก็ได้ร่วมบุญด้วยการทำช่อฟ้าศาลา นาง สุนันทาได้สร้างสระโบกขรณี เพื่อให้คนได้ลงอาบและดื่มน้ำอย่างสบาย นาง สุจิตราได้สร้างสวนดอกไม้หอม ทุกคนต่างก็ขวนขวายในบุญอย่างเต็มที่ เมื่อละโลกไปแล้ว ได้ไปบังเกิดเป็นเทพบุตรเทพธิดา บนสวรรค์ชั้น ดาวดึงส์ มฆมาณพได้เป็นพระอินทร์ ผู้เป็นใหญ่ ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ส่วนนางสุชาดาคิดว่าเราเป็นภรรยาของมฆมาณพ เมื่อเขาทำบุญเรา ก็คงได้บุญด้วย จึงไม่ได้มีส่วนร่วมในการทำอะไรเลย ครั้นละโลกแล้วได้ไป เกิดเป็นนกกระยาง เพราะฉะนั้นใครทำบุญก็ได้บุญ ถ้าไม่ทำ บุญก็ไม่เกิด เรื่องบุญบารมีนี้เราต้องสร้างเอาเอง ไม่มีใครทำให้ใครกันได้ พวกเรานักสร้างบารมีก็เช่นเดียวกัน ควรเอาเยี่ยงอย่างบัณฑิตทั้งหลาย ในกาลก่อน ให้ตั้งใจทำความดีของเรา โดยไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ทั้งสิ้น แม้ใครจะไม่เห็นด้วยกับเราก็ตาม จงอดทนสร้างบารมีต่อไป อย่าหวั่นไหว จงมีกำลังใจที่เข้มแข็ง เมื่อตั้งใจจะทำความดีอะไรแล้ว จงทำให้สำเร็จ อย่า ท้อถอย ให้เอาเป้าหมายเป็นหลัก แล้วลงมือทำเรื่อยไป จนกว่าจะสำเร็จ บรรลุผลในที่สุด