การแผ่เมตตาและความสงบสุขในพระธรรมเทศนา : หน้า 69/71

รวมพระธรรมเทศนา ด - พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธ ม ม ซ โ ย) 69 ของพวกภิกษุเกิดความไม่สงบ มีความกลัว หวาดผวา ทำให้ใจฟุ้งซ่านไม่เป็น สมาธิ การบำเพ็ญสมณธรรมก็ไม่ก้าวหน้า มีแต่จะแย่ลงไปทุกวันๆ ท่านจึงได้ปรึกษาหารือกันว่า ที่แห่งนี้ไม่เป็นสัปปายะเสียแล้ว เราควร จะย้ายไปจำพรรษาในที่แห่งใหม่ดีกว่า จึงตัดสินใจเก็บเครื่องบริขาร บาตร จีวร กลับไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ซึ่งประทับอยู่ที่เมืองสาวัตถี พระผู้มีพระภาคเจ้าทอดพระเนตรเห็นภิกษุเหล่านั้นกลับมา จึงตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราบัญญัติสิกขาบทไว้ว่า ภิกษุไม่ควรเที่ยวจาริกไปใน ระหว่างพรรษา เพราะเหตุไรพวกเธอจึงยังจารึกกันอยู่เล่า” ภิกษุเหล่านั้นจึงกราบทูลเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทรงทราบ พระองค์ ทรงทราบว่าภิกษุเหล่านี้ไม่ได้แผ่เมตตาให้แก่เหล่าเทวดา จึงให้โอวาทว่า “พวกเธอจงอยู่ในที่นั้นนั่นแหละ เธอจักได้บรรลุธรรม ถ้าพวก เธอปรารถนาความไม่มีภัยจากเทวดาทั้งหลาย ก็จงตั้งเมตตาจิตให้เกิดขึ้น แก่เทวดาทั้งหลาย เพราะเมตตาธรรมนี้เป็นธรรมาวุธสำหรับภิกษุในพระ ธรรมวินัยนี้” พุทธองค์ทรงสอนวิธีการแผ่เมตตาว่า พึงเจริญเมตตาจิตในสัตว์ ทั้งหลาย ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง จงเป็นผู้มีสุข ปราศจากทุกข์ มี ความเกษมสำราญ ขอให้เข้าถึงความสุข มีความรักและปรารถนาดีต่อ กันและกัน เหมือนมารดารักษาบุตรน้อย แม้ชีวิตก็ยอมสละได้ เมื่อภิกษุเหล่านั้นได้ธรรมาวุธจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว มีจิตอาจหาญ กลับไปจำพรรษาในราวป่าแห่งนั้นอีกตามเดิม เมื่อไปแล้วก็หมั่นเจริญเมตตา จิต สวดมนต์พระปริตร ทำให้เทวดาเหล่านั้นเกิดความเมตตา มีความรัก และปรารถนาดีต่อภิกษุเหล่านั้น จึงมิได้แสดงอาการน่าสะพึงกลัวอีกต่อไป แต่เกิดปีติโสมนัสว่า พระคุณเจ้าทั้งหลายได้หวังประโยชน์ใหญ่ให้เกิดแก่พวก เรา ให้พวกเราได้รับบุญกัน เหล่าเทวดาจึงพากันเก็บกวาดเสนาสนะ จัดแจง น้ำร้อน น้ำเย็น จัดการอารักขาให้ภิกษุเหล่านั้น