ที่พึ่งที่แท้จริงในพระพุทธศาสนา : หน้า 5/59

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ใน ขุทฺทกิจาย ธรรมบท ตอนหนึ่งว่า “มนุษย์จำนวนมาก เมื่อถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมผิดเอาอุนเขาข้างป่าข้าง ว่าเป็นที่พึ่ง แต่นันไม่ใช่ที่พึ่งอันเที่ยง ไม่ใช่ที่พึ่งอันอุดม เพราะอาศัยแล้วอมนไม่พ้นจากทุกข์ไปได้ ส่วนผูใด ถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่งที่พึ่งนั้นแล คือที่พึ่งอันเณยม คือที่พึ่งอันอุดม เมื่ออาศัยที่พึ่งนั้นแล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้” ที่ตรัสอย่างนี้ เพราะว่าพระองค์ได้ทรงเข้าถึงสรรณะภายในด้วยพระองค์เอง และได้พูดจนแล้วว่าที่พึ่งที่ละลึกได้จริงของมนุษย์ทุกคน มีเพียง ๓ อย่างเท่านั้น และท่านผู้อื่นทั้งหลาย ต่างได้ยืนยันอย่างนี้เหมือนกันหมด เพราะฉะนั้นพวกเราซึ่งเป็นพุทธศาสนิกชน ก็จะยึดเอาพระรัตนตรัย ๓ อย่างนี้เป็นที่พึ่งที่ละลึก เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเรา ซึ่งเมื่อเข้าถึงแล้ว เราจะพันจากความทุกข์ทั้งหลาย เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้ ชาวโลกทั้งหลายที่ยิ่งไม่เคยได้ยินได้ฟังคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าย่อมไม่รู้จักว่า สรรณะที่แท้จริงคืออะไร อยู่ที่ตรงไหน และจะเข้าถึงได้ด้วยวิธีการใด เมื่อไม่รู้ ก็จะไปติดอาสิ่งที่ตนได้พบว่า สิ่งเหล่านั้นเป็นที่พึ่งเป็นที่ละลึก แม้แต่ในสมัยพุทธกาล ที่พระพุทธเจ้าทรงอุบัติขึ้นในโลก พระองค์ได้ตรัสแก่ผู้มีบุญทั้งหลาย ถึงที่พึ่งที่ละลึกว่า มีอยู่เพียง ๓ อย่างเท่านั้น ผู้ที่ปฏิบัติบูชา ท่านได้บรรลุธรรมอัศจรรย์ เข้าถึงพระรัตนตรัยกันมามาย แต่ในยุคเดียวกันนั้นเอง บางคนแม้ก็ร่วมสมยักัน กลับไม่ได้ยินได้ฟังเลยว่า อะไรเป็นสรรณะที่แท้จริง ดังเช่น ปฏิโรธอัครคติ ปฐมฺปิโรธอัครคติ เป็นผู้ที่มีปัญญา เป็นสูงสุด ท่านเป็นที่ปรึกษาของพระเจ้าแผ่นดินถึง ๒ พระองค์ คือพระเจ้าหลานโกส กับพระเจ้าปเสนทิโกศล ต่อมาภายหลังเมื่อท่านซรามภพล งท่านปรารถนาและจะบรรลุธรรม ก็อาจจะกล่าวเพียงเท่านั้น จึงได้กราบบังคมทูลพระเจ้าเสนทิโกศล ออกบำเพ็ญสมณธรรม ไปจงเป็นอาจิณ ตั้งบรรลุสถาคตอยู่ที่ร่มฝั่งแม่บทแห่งหนึ่ง