รวมพระธรรมนิเทศนา : หน้า 6/59

6 รวมพระธรรมนิเทศนา ในสมัยนัน มีผู้ที่เลื่อมใสในท่านปูโรหิตจำนวนมาก ถึงเหรียญคนเดียว ตามไปบวชด้วย เพราะมีความเชื่อมั่นในความเป็นพุทธสุดของท่านปูโรหิตว่าจะสามารถแนะนำสอนให้รู้จักที่พึ่งที่แท้จริงได้ ในที่สุดทั้งหมดได้บวชเป็นฤาษี อาศัยอยู่ริมฝังแม่น้ำ และได้ตั้งติฏกานเอาไว้ว่า เมื่อได้ใครเกิดถามวิตก คือถ้ามีเกิดไปถึงเรื่องทรัพย์สมบัติ หรือเรื่องสตรี ขอให้บนเอาพรายที่ริมฝังแม่น้ำมากองไว้ นี่เป็นความดีอย่างหนึ่งที่ท่านฤาษีอัคคีคตได้สอนไว้ก่อนบวชแก่ผู้เรียนวิสิฐว่า ถ้าเกิดความรู้สึกอย่างนี้แล้วก็ใหไปขุนรายมา แล้วก็ไม่ว่า กัน ไม่อายกัน เปิดเผยความบริสุทธิ์ใจซึ่งกันและกัน แต่ปรากฎว่าทรายที่ริมฝังแม่น้ำนั้น ถูกขวนขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ จนกองโตเป็นภูเขาเลากา กระทั่งมพุฒิญาณ ซึ่งเป็นสัตว์มีภายนะละเอียด แต่สามารถที่จะเปลี่ยนเป็นกายหยาบได้ เกิดความยินดีในรายกองโตนี้ เห็นว่ามันสวยงาม จึงไปนอนอยู่บนยอดกองทราย พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงสดุดพระญาณ ในยามรุ่งอรุณ มองเห็นอุปนิสัยของฤาษีอัคคีตและบิรวารว่าจะได้บรรลุผลผลิพพาน เพราะมีบุญบารมีเต็มเปี่ยม แต่ในขณะนี้กำลังหมิ่นอินทรีย์ อยู่ ทรงเห็นว่าอัคคีตได้สั่งสอนตนเองและบิรวารไปในทางที่ถูกต้อง ว่าเมื่อใดเกิดความสะดุ้งกลัวเกิดความทุกข์ทรมาน ให้พึงสิ่งคัดสิทธิ์ คืออะไรที่คลาดคัดสิทธิ์ ก็ให้พึงสิ่งนั้น เช่น พึงกูเขาลกโตๆ พึงป่าที่ดูแลรังเอง พึงต้นไม้ใหญ่ๆ ที่เข้าใจว่าจะมีสิ่งคัดสิทธิ์ หรือสิ่งที่จะบันดาลความสำเร็จให้บังเกิดขึ้นได้ พึงอารามศักดิสิทธิ์ พึงเทวสถาน สั่งสอนไม่ถูกต้องอย่างนี้ และยึดถือกันอย่างนี้เรื่อยมารพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเห็นว่า บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่ท่านอัคคีตและบิรวาร จะได้เข้าสู่สระ ณ ที่แท้จริง ในยามเช้าจึงทรงเรียกพระโมคคัลนายรับสั่งว่า “โมคคัลนะ เธอจงไปโปรดอัคคีตาดับสนับสนับบริการ ให้เป็นสมมาทูต ให้รู้จักที่พึ่งที่แท้จริงเถิด” พระโมคคัลนะได้ กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า “อัคคีตาดาบล มีวิริยะมาก มีกำลังมากเหลือเกิน ลำพังก็ข้ามจะไปรอเรา เขาก็คงจะไม่เชื่อฟัง เพราะว่าดาบสรวมหกันเป็นหมู่ใหญ่ อาจจะยังข้พระองค์ได้ แต่ถ้าหากว่าพระผู้เป็นพระภาคเจ้าเสด็จไปด้วย ก็จะโปรดได้ทั้งหมด”