การพิจารณาความไม่เที่ยงของชีวิต : หน้า 22/59

เพราะฉะนั้น ควรพิจารณาว่าส่งชารทั้งหลายทั้งปวงเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่ควรยึด มันถือตาม เราจะต้องหมั่นพิจารณาอยู่เสมอ ถ้าเราไม่พิจารณาอยู่เสมอ เราก็จะลิม พอสิ่ม เราก็จะหลงเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งเหล่านั้น เมื่อคีคิดสอบของพระบรมศาสดาเสียแล้ว ใจก็ใช่เหมือนปูนั่ง พ่วงพันกับสิ่งเหล่านั้น ซึ่งเป็นเหตุให้เราห่างจากธรรมกายออกไปทุกที ยิ่งห่างธรรมกายซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของความสุขอันเป็นอมตะไปเท่าไร ความทุกข์ก็ยิ่งหลังไหลเข้ามาสู่ภายในใจของเรามากเท่านั้น ในขณะที่เราปฏิบัติธรรมอยู่ก็เช่นเดียวกัน เราจะต้องพิจารณาว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา แม้แต่ร่างกายของเรานี้ก็เหมือนกัน ย่อมเปลี่ยนแปลงเรื่อยมา ตั้งแต่ในครรภา เป็นจุดเล็กๆ เจริญเติบโตด้วยอาหารของมารดา ที่หล่อเลี้ยงตลอดมาตามลำดับ เปลี่ยนจนกระทั่งเราเคลื่อนย้ายมาสู่นรก สีเมตดูโลก แล้วก็เจริญเติบโตมีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยตามลำดับ ไม่มีกที่เลย เปลี่ยนเรื่อยมาตามลำดับ ตั้งแต่รก จนกระทั่งเป็นเด็กวรรุ่น วัยหนุ่มวัยสาว วัยกลางคน วัยชรา และในที่สุดก็เคลื่อนย้ายไปสู่นิชฌนิกะถอน เพราะฉะนั้น เราไม่ควรจะยึดมั่นถือมั่นในร่างกาย ก้อนเนื้อเหล่านั้นเป็นตัวเรา เป็นของๆ เรา ร่างกายนี้เป็นแต่เพียงเครื่องอาศัย เหมือนบ้านเหมือนเรือน ที่เราอาศัยอยู่ชั่วครั้งชั่วคราว ซึ่งในที่สุดก็ไปสุตสุดลง เพราะมันไม่คงที่ จะนันสิ่งที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลานี้ ไม่คงที่ จึงเป็นที่พึงที่จะละลำ ไม่ได้ สิ่งที่จะเป็นสรณะ เป็นพี่ที่ละลึกอันสูงสุดได้ สิ่งนั้นจะต้องคงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง และให้ความสุขกับเราตลอดกาล คือ เป็นนิ่งสงบ สูงง และอัตตานเอง พระพุทธเจ้าทรงผุดพิสูจน์แล้ว ท่านพูว่าธรรมกายนี้แหละเป็นนิรันดร์ เป็นสุขัง เป็นอัตตา เป็นสรณะ เป็นที่พึ่งที่ระลึกแท้จริง จะเข้าสันนะ นี้จะต้องอาศัย อัตตา ทิ อัตตโน นาโโล เอาตัวนี้เอากินนี้ ฝึกฝนปฏิบัติ พึงตัวของเราเอง ทำความเพียร ฝึกใจหยุดใจนิ่ง ไม่ใช่ไปอ้อนวอน สวดมนต์ ให้เข้าสาธรรมกายอย่างนั้นน่ะ ไปอ้อนวอนดูรูปบุญตามจอมปลวกบ้าง เจ้าทรงผิวสีผิวเหล่านั้น จะให้เข้าสธรณะทีพี่ที่จะลักอรอย่างนี้ ซึ่งมันเข้าถึงไม่ได้ จะต้องอาศัยตัวของเรานี้ ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ หม่นปรารภ