ความรักและการฝึกฝนในการเรียนรู้ภาษา ชีวิตสมณะ ผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร เล่ม 3 หน้า 129
หน้าที่ 129 / 266

สรุปเนื้อหา

เนื้อหานี้พูดถึงความสำคัญของการฝึกความเพียรในการเรียนภาษาธรรมภายและการสร้างความสัมพันธ์ที่มั่นคงกับพระธรรม ยกตัวอย่างการรักและคิดถึงพระธรรมเหมือนการรักคนรัก รวมถึงการติดต่อพูดคุยเพื่อสร้างความคุ้นเคย โดยเน้นว่าความรักและการคิดถึงจะทำให้เราได้รับการตอบรับจากพระธรรมอย่างแท้จริง รวมถึงการไม่ท้อถอยแม้จะมีอุปสรรคอยู่เสมอ นอกจากนี้ยังมีการเปรียบเทียบความรักที่ต้องค่อยเป็นค่อยไป

หัวข้อประเด็น

-การรักพระธรรม
-ความเพียรในการเรียน
-การสร้างความคุ้นเคย
-การติดต่อสื่อสาร
-การเผชิญอุปสรรค

ข้อความต้นฉบับในหน้า

3 ส คิดถึงตลอดเวลาสี ตอนนี้เรากำลังฝึกหยุดนิ่ง อย่าท้อ ถ้ารักวิชาภาษา ธรรมภาย ต้องไม่ท้อ ไม่กลัวอุปสรรค ต้องหม่นสเกต ว่า ทำอย่างไรถึงจะถูกต้อง ต้องมีความเพียร ถาเรามี ฉันทะ รักวิชาภาษาธรรมภายเหมือนชายหนุ่มรักหญิงสาว เรารักพระ รักท่าน เดี๋ยวท่านก็รักเรา คนรักกันมันก็มีขึ้นมีตอน ค่อยเป็นค่อยไป ตา ต่อ ตา ตาสบตา ติดต่อพูดคุยที่จะเล็กที่จะน้อย กว่าว่าร่วมหอ ลงในโรงได้ พระภายในก็เช่นเดียวกัน ถ้าเผูกรักใคร่ หม่นไปเยี่ยมไปเยือน ไปดู สร้างความคุ้นเคยบ่อย ๆ ใหม่ ๆ ท่านก็ดูเราว่า เราแน่จริงหรือเปล่า มาผลบุญ ๆ โผล่ ๆ เดียวเห็น เดียวหาย เดียวมา เดียวไป เอาจริงหรือเปล่า ถ้ารักท่านจริง เราก็จะคิดถึงท่านตลอด คนรักกัน กินข้าวยังคิดถึงกันเลย ไปไหนก็คิดถึงตลอด คิดถึงพระ ก็เหมือนกัน ถ้ารักท่าน เราก็คิดไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็เห็น
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More