สาระสำคัญพระธรรมเทศนา : หน้า 20/44

128 สาระสำคัญพระธรรมเทศนา เมื่อระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ความกลัวหายไป เพราะ ตถาคโต อรห์ ฯ ตถาคตเป็นผู้หมดกิเลส เป็นผู้ตรัสรู้แล้วเองโดยชอบ ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ เป็นผู้ไม่กลัว เป็นผู้ไม่หวาด เป็นผู้ไม่สะดุ้ง เป็นผู้ไม่หนีไป เพราะ ท่านเป็นผู้หมดภัยแล้ว นี้เป็นเครื่องมั่นใจของพุทธศาสนิกชนนักหนา ท้าวสักรินทรเทวราช ปชาบดีเทวราช วรุณเทวราช อีสานเทวราช เป็นผู้ปกครองเทพเจ้าใน ดาวดึงส์เทวโลก เป็นที่มั่นใจของเทวดาชั้นดาวดึงส์ฉันใด พระรัตนตรัยก็เป็นหลักของพุทธศาสนิกชน ภิกษุสามเณร อุบาสก อุบาสิกา ให้ระลึกถึง ทำให้ไม่หวาดกลัว สมหวังทุกประการ หยุดพาไปสู่ชัยชนะ และนำไปสู่ชัยชนะ ความสำเร็จ ทั้งคฤหัสถ์ และบรรพชิต ต้องทำจริง ด้วยการทำใจหยุดที่กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ที่หยุดมีแห่งเดียว จึงจะเอาตัวรอดและถึงเป้าหมายของพุทธศาสนา ดวงธรรมนั้นเป็นที่เกิด ที่ดับ ที่หลับ ที่ตื่น เมื่อมนุษย์จะเกิด ต้องเอาใจหยุดตรงดวงธรรมกลางตัวของพ่อ จะหลับก็ต้องเอาใจหยุดตรง นั้น ตื่นตรงนั้น เกิดและตายที่นั่น ตัวอย่าง พระบรมศาสดาเปล่งวาจา “สมณะหยุดแล้ว ท่านไม่หยุด” ต่อองคุลีมาล “องคุลีมาล พอรู้นัยที่พระบรมศาสดาให้เช่นนี้ ก็หมดพยศร้าย มิจฉาทิฏฐิหาย กลายเป็นสัมมาทิฏฐิ เพราะฉะนั้น อ้ายตัวหยุดนี่แหละหนา เลิกเป็นมิจฉาทิฏฐิกลับเป็นสัมมาทิฏฐิทีเดียว” “หยุด” จึงเป็นตัวถูก เมื่อใจหยุดถูกส่วน เข้ากลางกายมนุษย์ ผ่านดวงต่างๆ เข้าถึงกายมนุษย์ละเอียดที่เป็นกายฝัน จนถึงกายพระอรหัตละเอียด เสร็จกิจใน พระพุทธศาสนาแล้ว “เพราะอาศัยการรบศึกแค่นี้ ชนะสงครามแล้วในพุทธศาสนา พุทธศาสนิก ชน ภิกษุ สามเณรชื่อว่า ชนะสงครามแล้ว อุบาสก อุบาสิกาถึงแค่นี้ได้ชื่อว่า ชนะสงครามแล้ว.. คือ ความชั่ว ถ้าไปถึงธรรมกายขนาดนั้นละก็ ความชั่วเท่า ปลายขน ปลายผมไม่ทำเสียแล้ว ขาดจากกาย วาจา ใจ ทีเดียว...” “โลกชนะสงครามแล้วเขาได้รับความเบิกบานสำราญใจเพียงแค่ไหน ฝ่าย พุทธศาสนิกชน ภิกษุสามเณร อุบาสก อุบาสิกา ได้ชนะสงครามชั่ว หมดกิเลส เข้าไปเป็นชั้นๆ เช่นนี้แล้วจะเบิกบานสำราญใจสักแค่ไหน หาเปรียบไม่ได้ทีเดียว เลิศล้นพ้นประมาณเป็นสุขวิเศษไพศาล”