การสำรวมในศีลและความเพียร : หน้า 31/44

ระวัง เป็นต้น พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) 139 ๒.๓ เสนาสนะ ที่นั่งนอน บ้านเรือน เมื่อทรุดโทรมต้องซ่อมแซม ที่ไหนถูกน้ำไม่ได้ต้อง ๒.๔ ยารักษาโรค ใช้ให้ถูกต้อง และถูกเวลาในยามป่วยเท่านั้น ๓. มีความศรัทธา - เชื่อมั่นว่าพระรัตนตรัยมีอยู่จริงคือ จักรักษาพระรัตนตรัยให้อยู่ในใจมั่น ให้ผ่องใสจนสุดทางพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ ทั้ง นั่ง นอน ยืน เดิน เห็นตลอด - เชื่อว่าทำดีได้ดี ตายแล้วไปเกิดตามที่ประกอบเหตุไว้ ๔. ปรารภความเพียรอยู่เนืองนิตย์ เมื่อรักษาศีล ก็ให้บริสุทธิ์ไม่คลาดเคลื่อน ทำสมาธิยิ่ง ๆ ขึ้นจนถึงปัญญา เพียรต่ำลงมาก็ได้ แก่ เลี้ยงชีพชอบ แก้ไขใจให้ถูกตามคำสอนพระพุทธองค์ ได้ชื่อว่า ผู้ปรารภความเพียร เมื่อทำได้ขนาดนี้ มารย่อมรังควานเขาไม่ได้ เพราะเขาเป็นผู้ตั้งอยู่ในความมั่นคง เป็นเชื้อ สายของพระสมณโคดม เป็นเชื้อสายของพระพุทธศาสนาทีเดียว เป็นลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ ลูกศิษย์ของพญามาร เมื่อสำรวมได้เช่นนี้ ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง สมาทานอยู่ในศีลของตน อย่าให้ คลาดเคลือน จะสำรวมระวังอย่างไร ? - วิธีสำรวมศีล ใจต้องอยู่ที่ศูนย์กลางกายที่ดวงธรรมใส ที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ เป็นที่เกิดของ ศีล เมื่อเอาใจหยุดตรงนั้นได้ ก็ถูกความสำรวม พอตากระทบรูป แปลบมาที่ใจ ที่ใจหยุด สั่งว่า ไม่เอา นี้เป็นพิษแก่ข้า พอเสียงกระทบหู แปลบมาที่ใจ ที่ใจหยุด สั่งว่า ไม่ได้ พอกลิ่นกระทบจมูก แปลบมาที่ใจ ที่ใจหยุด สั่งว่า ไม่ได้ ไปรักเข้าก็เป็นอภิชฌา เพ่งแล้วเป็น โทมนัส ถ้าไปติดเข้าเป็นวิสภาค พอรสกระทบลิ้น แปลบมาที่ใจ ที่ใจหยุด สั่งว่า ไม่ได้ ข้าศึกต่อเรา เดี๋ยวความดีใจ เสียใจ ประทุษร้ายเรา พอสัมผัสกระทบกาย แปลบมาที่ใจ ที่ใจหยุด สั่งว่า ไม่ได้ สิ่งนี้ยังไม่ได้ เดี๋ยวเสีย ภูมินักปราชญ์ จะเป็น ใจพาล - ถ้าใจหยุด สิ่งที่มากระทบมารวมกันก็เข้ามาไม่ได้ ถ้าปล่อยให้เลยเข้ามา เป็นขาดความสำรวม เป็นโทษ อภิชฌาเขาบังคับใจ เดี๋ยวดีใจ เสียใจ ที่เสียใจญาติตาย จนฆ่าตัวตายตามก็เพราะเหตุนี้ การไม่สำรวม ยังเป็นเหตุของการฆ่า ทำร้ายกัน - ยกตัวอย่าง : พระดาบสอยู่ในป่า เกิดอยากได้รสอาหาร ออกไปหาอาหาร ได้แกงเหี้ยของ ชาวบ้านมา รู้สึกติดใจในรสชาติ พอรู้ว่าเป็นแกงอะไร จึงคิดฆ่าเหี้ยโพธิสัตว์ที่ปฏิบัติตน เพียงเพราะ อยากกิน เกิดจากไม่สำรวมในรส