การครองตน : หน้า 80/118

การครองตน บ้านที่ปากเกร็ด มีเด็กกำพร้าอยู่ประมาณ ๓๐๐-๔๐๐ คน เด็กพวกนี้เป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น พอไปถึงเจ้าพวกผู้ชายที่ไป เด็ก เรียกพ่อหมด แล้วตะกายมาให้อุ้ม แย่งกันให้อุ้มยังกะลูกลิง นิสิตผู้หญิง ไปกี่คนๆ มันเรียกแม่หมด นั่นแหละหน้าแดงกันเลย เพราะไม่เคยถูก เรียกแม่ พอเห็นสภาพของเด็ก แล้วก็ไม่สบายใจอีกเหมือนกัน แก แย่งกันให้อุ้ม เอาเสื้อไปแจกก็อิจฉากัน ไอ้เจ้าคนไหนเสื้อยังกลางเก่า กลางใหม่ เขาก็ไม่เปลี่ยนให้ เจ้าคนไหนเก่าแล้วก็เอาเสื้อใหม่ของเรา ไปเปลี่ยนให้ เด็ก ๓-๔ ขวบนี่ อิจฉากันไม่เบาเลย แกแย่งเสื้อตัวใหม่ กันจนฉีกขาดติดมือเลย เห็นแล้วก็สะท้านใจ ตุ๊กตาซื้อไปให้ เราก็ไม่รู้ ว่าเด็กมากถึงขนาดนั้น ซื้อมา ๒๐-๓๐ ตัว ไอ้คนหนึ่งคว้าคอ ไอ้คน หนึ่งคว้าแขน คนหนึ่งคว้าขา ดึงพรืดเดียวได้คนละชิ้น เห็นแล้วก็อ่อนใจ ก็เลยถามเจ้าหน้าที่ที่มาดูแลอยู่ที่นั่น ถามว่าพ่อแม่ของเด็กพวกนี้เป็นใคร พอเขาตอบมา เราสะดุ้งเลย เขาตอบว่า “แม่มันหรือ ฮึ... แม่มันพวกแม่นิสิตใจง่ายยังไงล่ะ” เอาเข้าแล้ว “หรือไม่ก็แม่พาร์ทเนอร์ตัวดีทั้งหลายนั่นแหละ พ่อมันน่ะหรือ ก็ไอ้ขี้เมาเที่ยวบาร์เที่ยวคลับยังไงล่ะ..ไปเดิน ดูให้ทั่วนะ ถ้าหน้าเหมือนตัวคุณก็ช่วยเอากลับไปเลี้ยงด้วย” ยืนเซ่อ อีกเหมือนกัน นี่เป็นอย่างนี้ ครั้นมาวัดเข้า มาเจอคุณยายสำทับเข้าไปอีก เลยคิดหนัก ถ้า ทำบุญปีหนึ่งแค่ ๒,๐๐๐-๓,000 บาท แต่ว่าทำบาปปีหนึ่งหลายหมื่น จะถึงแสน พอโดนว่าอย่างนี้เข้า หยุดกึกเลย กลับไปบ้าน คว้าขวดเหล้า ขว้างทิ้งเปรี้ยง ตั้งแต่วันนั้นเลิก ไม่กินอีกเลย ก็ทำมาอย่างนี้ แล้วก็เริ่มเข้าวัดเต็มตัว เข้ามาได้ประมาณสัก ๒ ปี วันหนึ่ง เป็นวันที่ ๓๑ ธันวาคม ก็มานั่งนึก เรานี่ก็สูญเงินมาตั้งเยอะแล้ว น่า พระภาวนาวิริยคุณ 80 (เผด็จ ทัตตชีโว)