สถาบันการศึกษากัลยาณมิตร DF 303 เครือข่ายองค์กรกัลยาณมิตร หน้า 37
หน้าที่ 37 / 128

สรุปเนื้อหา

บทที่ 3 ของเนื้อหาได้กล่าวถึงสถาบันการศึกษากัลยาณมิตรที่มีบทบาทในการปลูกฝังศีลธรรมและคุณธรรมให้กับนักเรียน ทั้งในด้านการศึกษาด้านโลกและไม่โลก พร้อมทั้งเสนอวิธีการฝึกอบรมนักเรียนให้เป็นนักกัลยาณมิตร ผ่านการจัดทำโครงการธรรมะที่เหมาะสม โดยเนื้อหายังชี้ให้เห็นปัญหาการเรียนการสอนวิชาศีลธรรมว่าไม่เพียงพอ ซึ่งควรได้รับการปรับปรุงให้น่าสนใจยิ่งขึ้นเพื่อไม่ให้สูญเสียคุณค่าของวิชาพระพุทธศาสนาในหลักสูตรการศึกษา

หัวข้อประเด็น

-ความสำคัญของสถาบันการศึกษากัลยาณมิตร
-การฝึกอบรมนักเรียนให้มีคุณธรรม
-ปัญหาการเรียนการสอนศีลธรรม
-แนวทางการพัฒนาวิชาธรรมะในโรงเรียน
-บทบาทของนักเรียนในการจัดกิจกรรม

ข้อความต้นฉบับในหน้า

บทที่ 3 สถาบันการศึกษากัลยาณมิตร สถาบันการศึกษากัลยาณมิตรในที่นี้หมายถึง โรงเรียน วิทยาลัย และมหาวิทยาลัย และรวมความถึง สถาบันที่ตั้งขึ้นเพื่อการให้การศึกษาที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน ซึ่งสถาบันทั้งหลายดังกล่าว ถือเป็นสถาบัน สำคัญที่จะมีส่วนในการปลูกฝังศีลธรรม ตลอดจนการชี้นำผู้คนให้เห็นความสำคัญและเป้าหมายของชีวิตที่ ถูกต้องดีงาม หากสถาบันทั้งหลายดังกล่าวเป็นสถาบันการศึกษากัลยาณมิตร กล่าวคือมิได้ให้เพียงความรู้ ทางโลกที่สามารถนำเอาไปประกอบอาชีพได้เท่านั้น หากสามารถปลูกฝังคุณธรรมให้ผู้คนมีความเก่งและดี ด้วยแล้ว ย่อมได้ชื่อว่าเป็นสถาบันการศึกษากัลยาณมิตร ทั้งนี้ การจะเป็นสถาบันการศึกษากัลยาณมิตรนั้น มิได้เป็นเพียงลักษณะที่ผู้บริหารคณาจารย์เป็นผู้นำในการทำกิจกรรมที่เป็นไปเพื่อการปลูกฝังคุณธรรมเท่านั้น หากยังมีลักษณะที่นักเรียนนิสิตนักศึกษาในสถาบันนั้นๆ เป็นผู้นำในการจัดกิจกรรมที่ดีนั้นๆ ได้ด้วย เช่น การตั้งชมรม หรือกลุ่ม เป็นต้น 3.1 โรงเรียนกัลยาณมิตร โรงเรียนกัลยาณมิตรแต่ละโรงเรียนต่างมีจุดมุ่งหมายเหมือนกันในการฝึกอบรมนักเรียนให้มีอริยวินัย มีลักษณะนิสัยเข้าเกณฑ์มาตรฐานคุณสมบัติของคนดีที่โลกต้องการ 4 ประการ คุณสมบัติของมิตรแท้ 16 ประการ คุณสมบัติของกัลยาณมิตร 7 ประการ ดังที่กล่าวมาแล้วในบทที่ 2 ซึ่งขอรวมเรียกคุณสมบัติ เหล่านี้โดยสรุปว่า “กัลยาณมิตร” การฝึกอบรมนักเรียนให้เป็นกัลยาณมิตร การฝึกอบรมนักเรียนให้เป็นกัลยาณมิตรจำเป็นจะต้องจัดทำโครงการฝึกอบรมด้านธรรมะ ทั้งภาคปริยัติและภาคปฏิบัติ กล่าวคือ ปัญหาการเรียนการสอนธรรมะตามโรงเรียนต่างๆ ในประเทศไทย ที่มีต่อเนื่องกันมาช้านานก็คือครูอาจารย์ผู้สอนวิชาศีลธรรมไม่มีความรู้ในวิชาที่สอนอย่างแท้จริงไม่สามารถ อธิบายขยายความหัวข้อธรรมต่างๆ ที่ปรากฏอยู่ในหลักสูตรและตำราเรียนให้นักเรียนเกิดความเข้าใจ อย่างลึกซึ้งพอที่จะนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์ในชีวิตประจำวันได้จริง ในที่สุดจึงกลายเป็นว่าทั้งครูทั้งนักเรียนต่างมองไม่ใคร่เห็นประโยชน์ของธรรมะ ธรรมะเป็นของ โบราณไม่เหมาะกับสภาพสังคมสมัยใหม่ ดังนั้นการเรียนการสอนวิชาพระพุทธศาสนาในโรงเรียน จึงกลายเป็น เรื่องน่าเบื่อหน่ายสำหรับทั้งนักเรียนและครูผู้สอน จนเป็นเหตุให้นักการศึกษาหัวตะวันตกพยายาม เสนอแนะให้ตัดวิชาพระพุทธศาสนาออกจากหลักสูตร ทั้งๆ ที่วิชานี้มีคุณค่าอย่างยิ่งต่อการดำเนินชีวิต 28 DOU เครือข่ายองค์กร กัลยาณมิตร
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More