ประโยชน์ของสมาธิในพระไตรปิฎก : หน้า 84/117

6.1 ประโยชน์ของสมาธิในพระไตรปิฎก 6.1.1 ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร ในการแสดงพระธรรมเทศนาครั้งแรกคือธัมมจักกัปปวัตตนสูตรนั้น พระพุทธองค์ทรงชี้ให้เห็นถึง อานิสงส์ของการทำสมาธิ 5 ประการ นั่นคือ 1. ทำให้ได้จักษุ คือมีดวงตาเห็นธรรม ได้ดวงตาที่มีลักษณะพิเศษเหนือกว่าดวงตามนุษย์ธรรมดา 2. เกิดญาณ คือได้ญาณทัสสนะซึ่งเป็นเครื่องมือที่จะเข้าไปรู้แจ้งเรื่องราวต่างๆ 3. เกิดปัญญา คือทำให้ได้ปัญญา มีความฉลาดรอบรู้มากขึ้น 4. เกิดวิชชา คือ มีความรู้แจ้งอย่างน้อย 3 ประการ คือ 4.1 รู้แจ้งเรื่องราวทั้งในอดีตชาติและในอนาคตของตน 4.2 รู้แจ้งในการเกิดการตายของสัตว์ ว่าสัตว์เหล่านี้ตายแล้วไปไหน ตายแล้วไปเกิดที่ใด ทำกรรมอะไรจึงได้มีรูปร่างอย่างนี้ 4.3 รู้แจ้งในการกำจัดกิเลสภายในของตนเอง 5. ประการสุดท้ายคือได้อาโลโก คือแสงสว่าง ใจจะเกิดแสงสว่างที่จะช่วยในการเห็นสิ่งต่างๆ สิ่งที่พระองค์ทรงเทศนาไว้ได้ชี้ให้เห็นว่าเมื่อบุคคลได้ทำสมาธิเขาจะมีดวงตาทางใจที่ดีขึ้นเกิดความรู้ คู่กับแสงสว่าง คือ ทั้งเห็น ทั้งรู้ ทั้งสว่าง ควบคู่กันไป จนกำจัดกิเลสให้หมดไปได้ในที่สุด สมาธินั้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกคนเหมือนกับอากาศที่ขาดไม่ได้ ซึ่งถ้าหากเราขาดสมาธิเมื่อใด เมื่อนั้นเราจะขาดสุข เมื่อเราขาดสุข ชีวิตของเราก็จะขาดความสมบูรณ์ บ ท ที่ 6 ป ร ะ โ ย ช น ข อ ง ส ม า ย ใ น พระ พุ ท ธ ศ า ส น า DOU 71