การขอทานและความตระหนี่ในพระธรรมเทศนา ๒ : หน้า 43/99

รวบพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชวาณาวิสุทธิ (ไชบูลย์ ธมฺมโชโย) 43 การขอทาน เมื่อเข้าไปอยู่ในครรภ์มารดา ก็ทำให้มารดาเดือดร้อน ไม่ว่าจะไปขอทานที่ไหนก็ขอไม่ได้ พอคลอดออกมาวันไหนที่พ่อแม่พาเขาไปขอทานด้วย วันนั้นก็ขอไม่ได้อีกเหมือนกัน จากเดิมที่อยู่แล้ว กระแสความตระหนี่ของลูกยิ่งส่งผลให้เป็นคนจนหน้าขึ้นไปอีก พ่อแม่จึงปรึกษากันว่า “ทำไมแต่ก่อนเราขอทานได้ ไม่ว่าจะผ่านไปทางไหนก็มีคนเมตตาสงสาร ให้อาหารมาพออยู่พอกินได้ แต่ลูกคนนี้เกิดมา ไปที่ไหนก็อัดคัดฝืดเคืองตลอดเวลา” แต่ก็ยังอดทนเลี้ยงดูลูกเรื่อยมา จนกระทั่งลูกเติบโตสามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ จึงให้แยกทางออกไปขอทานเลี้ยงชีพด้วยตัวเอง ลูกจึงต้องตะเกียดตะกายไปขอทานเลี้ยงชีพ แต่ไม่ว่าจะไปทางไหน เขาไม่ค่อยได้อาหารพออิ่มเลย เพราะกระแสแห่งความตระหนี่ที่ซ่อนอยู่ในกลางกายนี้แหละ ผลัตัดมมัตติและดึงดูดวิบัติเข้าาตัวตลอดเวลา กระแสแห่งความตระหนี่นี้ ถ้าจมอยู่ในกลางกายด้วย ธัมม์จักขุของธรรมภายใน จะเห็นเป็นดวงสีดำ ๆ เรียกว่า “กินหรรษรม” กินหร แปลว่า ดำ ธรรมดานี้ครองง่ายอยู่