ความบริสุทธิ์และการหยุดนิ่งของใจ : หน้า 46/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภานุวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมโช) 46 แหล่งกำเนิดของบุญนั้นอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ให้เอาใจมาหยุดอยู่ที่ตรงนี้ หยุดคือทำเฉยๆ นิ่งๆ เอาใจกลับมาอยู่กับตัวของเรา ให้มาอยู่เน่ๆ พอใจกลับเข้าสู่ที่ตั้งตั้งเดิมในรินสมถะของใจ ก็จะเกิดความอัศจรรย์ขึ้นมา ที่เดียว คือใจจะค่อยๆ ตกตะกอน แล้วค่อยๆ ใส่ขึ้น บริสุทธิ์ขึ้น บริสุทธิ์ในระดับที่เราสามารถเห็นความบริสุทธิ์ เกิดขึ้นมาได้ ความบริสุทธิ์ที่เกิดขึ้นมาในครั้งแรกเป็นเพียงจุดเล็กๆ เล็กเท่าปลายเข็ม หรือขนาดดวงดาวในอากาศ เมื่อบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ก็จะขยายใหญ่ขึ้นมาขนาดดวงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ หรือขนาดดวงอาทิตย์ตอนเที่ยงวัน ความบริสุทธิ์นี้ทำให้ใจเรามีคุณภาพ สิ่งที่เป็นมลทินของใจจะถูกขจัดหายไป และนำมาซึ่งความสุขกายสุขใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใจจะโล่ง โปร่ง เบา นุ่มนวลทีเดียว คล้ายกลิ่นไปกับบรรยากาศ ใจจะขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ใจจะหยุดนิ่งเข้าไปเรื่อยๆ เมื่อใจเราหยุดนิ่งสนิทกับความบริสุทธิ์นี้ ใจก็จะแล่นเข้าไปสู่ความบริสุทธิ์ยิ่งๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ จนเข้าไปถึงความบริสุทธิ์อันสูงสุด ความบริสุทธิ์นั้นจะประกอบขึ้นเป็นภายที่มีลักษณะสงบ มีทั้งความใส่ ความบริสุทธิ์