ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวมพระธรรมเทคนิคา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ (ไชยบูลย์ ธมฺมโชโต)
91
พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสกับ เสลพรหมณ์ ว่า
“พระมหาจรรย์นั้นเรากล่าวดีแล้ว ผู้ปฏิบัติจะพึงเห็นเอง เป็นธรรมอันไม่จำกัดด้วยกาล ผู้ใดศึกษาดโดย ไม่ประมาณ ผู้้น้อยย่อมไม่เป็นโมฆะ”
การศึกษากิจกในทางพระพุทธศาสนานั้น ถ้าผู้ศึกษามีความตั้งใจจริง มีความเพียร ไม่ประมาณ ย่อมได้ผลแห่งการปฏิบัติจริง สิ่งที่ได้ทุ่มเทลงไปนั้น ย่อมไม่สูญเปล่า ชีวิตไม่เป็นโมฆะ เป็นชีวิตที่มีเก็บสารทีเดียว
เราเคยคิดไหมว่าชีวิตนี้เราต้องการอะไร คนในโลกนี้ส่วนใหญ่ เมื่อดีนเข้าขึ้นมา ก็ออกไปทำงานหาเลี้ยงชีพ เข้า สาย บ่าย ค่า ทำงานตลอดทั้งวัน เลิกงาน กลับบ้าน ก็พักผ่อนนอนหลับ ครับเริ่มวันใหม่ก็ทำอย่างนี้อีก ชีวิตวนเวียนวนเวียนวนอย่างนี้ บางท่านชีวิตเป็นอย่างนี้ไปจนตลอดชีวิต ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้ที่แท้จริงต้องการอะไร และทุ่มทำทุกสิ่งทุกอย่างไปเพื่ออะไร
การทำงานในชีวิตประจำวันของชาวโลก โดยทั่วไปเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งสมหวังเลี้ยงร่างกาย คือ ให้ได้อาหาร ที่อยู่ อาศัย เครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค เป็นปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งชีวิตเราก็ต้องลำบากและทุกสิ่งที่ได้มาเพื่อบรรเทาความทุกข์ของเรา เนื่องจาก