ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมโชโต)
86
"สิ่งที่ข้าพเจ้าปรารถนาที่สุดในเวลานี้คือ บุญทรัพย์สมบัติ มากมายเพียงใด แม้มากองเท่าภูเขาข้าพเจ้าก็ไม่ต้องการ"
มหาทุกข์ตะมีปัญญา เห็นว่าบุญเท่านั้นที่จะเป็นสมบัติอตัวไปได้ทั้งในภพนี้และภพเบี่ยงหน้า เขาจึงไม่ยอมยกบุญนี้แก่ใคร บุญให้นี้ไม่ใช่ของสารธารณะสำหรับคนทั่วไป ในที่สุดเขาได้ถวายทานแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยใจที่อิ่มเอิบ เบิกบาน ด้วยใจที่เปี่ยมสุขของเขา
หลังจากที่พระพุทธองค์เสด็จกลับไปแล้ว สิ่งอัศจรรย์ได้บังเกิดขึ้นที่บ้านของมหาทุกข์ตะในทันที ฝนรัตนะทั้ง เพชร นิล จินดา พลอย อัญมณีอันมีค่าได้ตกลงมามากมาย สูงม่วนถึงหัวเข่าเดียว
เพราะอำนาจสังกัจจายน์ทานด้วยเจตนาอันแรงกล้า ด้วยใจเบิกบาน พองใส และได้รับทานเป็นทักขิ-ไณ ยบุคคล คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นเนื้อบุญอันเลิศ ทานที่ถวายในครั้งนี้จึงให้ผลทันตาเห็นเป็นที่น่าอัศจรรย์ ทำให้เขาลายเป็นมหาเศรษฐีประจำเมืองในวันนั้นเอง
เมื่อได้เป็นเศรษฐีแล้ว เขาก็ไม่ได้ประมาทในชีวิต ตั้งใจทำบุญทำทานยิ่งๆ ขึ้นไปจนตลอดชีวิต เมื่อโลก