การให้ทานและผลของการให้ในพระพุทธศาสนา : หน้า 75/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 75 ถึงตรงสับองค์เทวนครเราว่า "ธรรมดาการให้ทาน ควรพิจารณาก่อนแล้วจึงให้ ทานนั้นย่อมมีผลมาก เหมือนการหว่านพืชในนามดี แต่เธอหาได้ทำเช่นนั้นไม่ เหตุนี้ทานของเธอจึงมีผลไม่มาก ท่านที่บคคลให้แล้วในที่ใดมีผลมาก ควรพิจารณาให้ในที่แห่งนั้น เรตตกาคมเสริญการให้ ด้วยความพิจารณา ทานที่ให้แล้วในทักษิณByบุคคล ย่อมมีผลมากเหมือนการหว่านพืชที่บคคลหว่านลงในนามดี ฉะนั้น" จากเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า ทานจะให้ผลแก่บุญได้ เมื่อถวายแต่ผู้รับที่บริสุทธิ์ เป็นทักขิไยยบุคคล ผู้นั้นจึงมีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ที่จะทำให้ทานนั้นเกิดประโยชน์สูงสุด และทำให้เกิดกำลังใจแก่ผู้ให้ ในพระไตรปิฎก เราได้พบเห็นเรื่องราวของคนยากจน หรือบุคคลที่ตกทุกข์ได้ยาก ได้ทุ่มเททำทานอย่างสุดกำลัง บางครั้งถึงกับสละอาหารมือสุดท้าย ถวายแต่ทักขิไยยบุคคล และได้เสวยผลอันยิ่งใหญ่ สิ่งเหล่านี้จึงเป็นแบบอย่างให้เรา ซึ่งเกิดในยุคปัจจุบันมีความเข้าใจ มีกำลังใจที่จะประพฤติปฏิบัติตามพระพุทธโอวาทกันต่อไป