ความเพียรพยายามในการฝึกวิชาซา : หน้า 53/232

คุณยายเป็นคนใหม่ที่ก้าวเข้าสมาในโรงทานทำวิชาซา แต่ท่านไม่ประมาท ศรีภรรยามตลอดทุกอริยาบท ไม่คิดถึงเรื่องใดทั้งสิ้น ฝึกหยุดในหยุด ณิ่งในนิ่งเข้าไปเรื่อย ๆ ทั้งวันทั้งคืน ด้วยความวิริยะอุตสาหะอึ้ง เพื่อจะได้รับรู้วิชาเหมือนผู้ที่มา ก่อน หลวงปู่วัดปากน้ำจะได้ใช้งานได้อย่างทันท่วงที เมื่อฝึกมากขึ้นความละเอียดก็เพิ่มขึ้นไปตามลำดับและละเอียดกว่าเดิมที่เคยเป็นมา และสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวันมาร้อยเรียงกันเต็มท้องฟ้า บางครั้งหลวงปู่วัดปากน้ำจะถามคำถามชี้ฤกคุณยายไม่เคยคิดมาก่อน วันแรกที่ท่านเจอข้อสอบของหลวงปู่วัดปากน้ำ คำถามแรกก็คือ “ลูกจันทร์ เมื่อก็หลวงพ่อเดินผ่านโบสถ์มา เห็นเกมันไปเกาะบนหลังคา มันเหลียวมาดูข้างหลัง แล้วมันก็หันไปดูข้างหน้า มันทำอย่างนั้นทำไมวะ?” เมื่อฟังคำถามแล้ว คุณยายท่านก็หยุดนิ่งอย่างเบาสบาย หยุดในหยุด ดึงเข้ากลางไป พอหยุดดูก็ส่วนก็เห็นเป็นเรื่องเป็นราวทั้งรั้นให้เห็น แล้วตอบว่า “นามันก็เห็นไปทางที่มันมา จะได้จำทางได้ แล้วมันก็ชวนไปข้างหน้า ดูที่หมายที่มันจะไปหากินเจ้าค่ะ”