ความผูกพันของหลวงพ่อและคุณยาย : หน้า 106/232

ไม่ว่าคุณยายจะไปอยู่ ณ แห่งหนตำบลใด หลวงพ่อรมชมโยก็ ตามไปเยี่ยมคุณยายถึงที่นั่น หลวงพ่อ ต้องเดินไปเป็นระยะทางที่ยาวไกลหลายกิโลเมตร เนื่องจากบ้านที่คุณยายไปพักนั้น ไม่สามารถนำรถเข้าไปถึงได้ กว่าจะถึงบ้านก็นับว่าสำคัญแต่ท่านคิดว่าแม้จะลำบากมากมายกว่านี้ร้อยเท่าพันเทียวท่านก็ไม่ทอดทิ้ง เพราะในส่วนลึกของใจแล้ว มุ่งมั่นที่จะไปต่ออริชากับคุณยายเพียงอย่างเดียว ใจของท่านผูกพันอยู่กับคุณยายและวิชาธรรมกายเท่านั้น กว่าจะเดินไปถึง เนื้อตัวของหลวงพ่อก็ยุ่งโชกไปด้วยเหงื่อ เมื่อเข้าไปนบ้าน เห็นคุณยายนอนคดุ้มโปร่งอยู่บนเตียง ท่านเดินตรงเข้าไปหา แล้วถามเรื่องวิชชา “ยาย อย่างนี้แล้วทำยังไงต่อ?” เมื่อคุณยายได้ยินคำถาม ท่านจึงเปิดหน้าออกมาต่อวิชชาให้ ท่านมีคำค้านถึงอาการป่วยไข้ที่กำลังรุมเร้า หากแต่ทุ่มเทชีวิตจิตใจถ่ายทอดความรู้ให้ลูกศิษย์ ครูผู้สอนนอนเอาผ้าคลุมโป่งปิดหน้า บ้าง เปิดหน้าบ้าง นักเรียนก็ยังสมใจอยู่บนเตียงด้วยเหงือโกรมกาย แต่ในใจนั้นท่วมน้ำไปด้วยความสุข หลวงพ่อศึกษาวิชาธรรมกายอยู่กับคุณยายด้วยความสนุกสนาน จนกระทั่งคุณยายหายป่วยกลับไปอยู่ในวัดป่าขณะนั้นก็ตามไปนั่งสมาธิทุกวัน