ข้อความต้นฉบับในหน้า
ไม่ว่าจะในยามปกติหรือในยามสงครามโลก คุณยายนันเป็นหนึ่งในนักรบกองทัพธรรม ที่ท่านวีรซาติ ต่อสู้กับพญามาร ด้วยจิตตคุณภาพ ด้วยการหยุดนั่ง ด้วยธรรมามภายใน อัตยบุญญ์อันเกิดจากอุณภาพของวิชาชาธรรมภายใน ต่อสู้กันตลอดเวลา ๒๔ ชั่วโมงในสมรภูมิบธ จนกระทั่งหลวงปู่วัดปากน้ำเห็นแล้วว่า คุณยายนั้นมีคุณธรรม มีอานุภาพ มีความเพี้ยร มีกำลังใจเข้มแข็ง แม้จะทำความเพียรจนกระทั่งฝ่ายผอม ตัวสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น แต่ทั้งดวงตาและดวงใจของท่านคิดเดี่ยว ไม่นวันไหวต่อสิ่งใด
ในยามสงครามโลก ไม่ว่าจะลูกระเบิดจะลงมามากเพียงใดคุณยายนั้นเคยมีอาการสะดุ้งกลัวต่อมรณภัย หรือความอัดคัดขาดแคลนต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่เคยแม้แต่จะปริปกพูดบ่น ท่านมีใจที่หยุด นิ่ง เงย เป็นปกติ มิ่งไปถึงที่สุดแห่งธรรมเพียงอย่างเดียว ไม่ว่าหลวงปู่วัดปากน้ำสั่งอะไรตาม คุณยายน้อยมุ่งมาทุ่งเทความสามารถทำได้ตามนัน้นทุกอย่าง เพราะท่านเป็นคนรักหน้ายที่ยังชีวิต และอยู่ในโอวาทของหลวงปู่วัดปากน้ำเสมอ เมื่อหลวงปู่ว่าดังนั้นจึงรำพึงขึ้นมาในท่ามกลางนักรบกองทัพธรรมที่ร่วมทำวิชาชาปรมาจารย์นี้เป็นมหาปีติยิ่งในสมรภูมิ
เหตุการณ์คราวนี้นับเป็นมหาปีติยิ่งในสมรภูมิ
“ลูกจันทร์นี้ เป็นหนึ่งไม่มีสอง”