การแสวงหาความสุขที่แท้จริงในนิพพาน : หน้า 19/43

พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) 171 “ถ้าจะให้สุขยิ่งกว่านี้ขึ้นไป ต้องไปสู่มรรค ผล นิพพาน พวกมีธรรมกาย ไปสู่นิพพานได้ ก็ได้ไปสอบสวนสุขในนิพพานได้ เข้าไปในนิพพานได้ เป็นนิ่ง อยู่ในนิพพานเสีย นี่รับสุขในนิพพานทีเดียว เมื่อได้รับสุขชนิดนี้ในนิพพานแล้ว คนที่พูดมากๆ เงียบหมด ไม่พูดแล้ว ใจคอครึ้มสบาย เอิบอิ่มตื้นเต็มปลาบปลื้ม ว่าสุขชนิดนี้เราไม่เคยพบ ไม่เคยเห็น” ผู้ประพฤติธรรมไม่ยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส เพราะนั่นมันซากของศพ ไม่ใช่เนื้อ หนังของสุข พอไปถึงรูปฌานทั้งสี่ นึกถึงสุขของกามว่า นั่นมันเศษสุข สุขอย่างหยาบ ไม่ใช่สุขจริงๆ เมื่อไปถึงอรูปฌาน แม้จะละเอียดนุ่มนวลกว่า ก็ยังเป็นสุขในภพ ยังต่ำอยู่ เมื่อถึงนิพพาน จึงสุขจริง เป็นสุขลึกซึ้ง นุ่มนวลชวนติดนัก สุขกว่านิพพานยังมีอยู่อีก “พระพุทธเจ้ามีเท่าไรๆ ไปติดอยู่ในนั้นหมด พอติดเสียเช่นนั้น เหลวอีก เหมือนกัน ไปติดแต่นิพพานนั้น ต้องไม่ติดสุขแค่นี้ แล้วหาถือเอาสุขใหญ่ ปล่อย สุข ขึ้นไปไม่หยุดอยู่ในสุขแค่นั้น ถ้าไปหยุดแค่นั้นโง่ ไม่ฉลาด ถ้าปล่อยสุขขึ้นไป ไม่มีที่สุดกันละก็ นั่น ฉลาดละ อย่างพระพุทธเจ้าผู้เป็นต้นธาตุนี้ฉลาดเต็มที่”