ความเพียรในสัมมาวายามะและการหยุดใจ : หน้า 23/59

พ ร ะ ร า ย ก า ว น า ร ส ท ธิ์ ( 1 ล ว ง พ่ อ ธั ม ม ม โ ย ) 23 ความเพียร ที่เรียกว่าสัมมาวายามะ มีความเพียรชอบ เพียรทำหยุดทำนิ่ง แล้วเราก็จะเข้าถึงสิ่งที่เป็นนิจจัง เป็นสุขัง เป็นอัตตา ให้ความสุขแก่เราอย่าง ไม่มีขอบเขต และไม่มีการเปลี่ยนแปลง ความเพียรชอบ คือต้องมีความเพียร ทำใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ จึงจะได้ชื่อว่าไม่ประมาทในชีวิต เป็นความเพียร เพื่อความหลุดพ้น ความ เพียรของพระอริยเจ้า คือเพียรทำใจให้หยุดให้นิ่ง หยุดในหยุดเข้าไปเรื่อยๆ หยุดโดยไม่ต้องยั้ง หยุดอย่างไม่มีถอนถอย หยุดตลอดเวลา หยุดทุกอนุวินาที ทำใจหยุดอย่างนี้ แม้พญามัจจุราชยังย่อท้อ มัจจุราชมองไม่เห็นผู้ที่ใจหยุด อย่างแท้จริง ดังนั้นใจหยุดนิ่งจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เพียรหยุดต่อไปเถิดจะ เกิดผล ไม่ช้าเราก็จะได้บรรลุธรรมไปตามลำดับ สิ่งที่เราจะสูญเสียไปไม่ได้อีกแล้ว คือ เวลา เพราะเวลาที่ผ่านไปนั้น ดึงเอาความแข็งแรง ความสดชื่นของร่างกาย เราไปด้วย เราควรสงวนเวลาสำหรับชีวิตของเราไว้เพื่อประพฤติธรรม ฝึกใจ ให้หยุดให้นิ่ง ให้เข้าถึงที่พึ่งที่ระลึกภายในของเราให้ได้ ให้คิดกันอย่างนี้ทุกวัน