ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
29
ความเบิกบานใจ ซึ่งมีอยู่ภายในตัวของเราทุกๆ คน
หากทุกคนเข้าถึงสรณะอันสูงสุดนี้ได้เมื่อใด ความ
ทุกข์ทั้งหลายก็จะดับไปเมื่อนั้น จะเข้าถึงความสุขที่แท้จริง
เป็นบรมสุข คือสุขอย่างยิ่ง เป็นสุขล้วนๆ ไม่มีทุกข์เจือ
ปนเลย ชีวิตของเราทุกคนที่เกิดมา ล้วนเกิดมาเพื่อแสวงหา
ความสุขที่แท้จริงทั้งสิ้น
(น่านั่งสมาธิ)
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนให้เราทำใจให้ปลอด
โปร่ง ว่างเปล่าจากเครื่องกังวล ไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้ง
หลายทั้งปวง จะเป็นคน สัตว์ ที่ สิ่งของ จะเป็นสิ่งมีชีวิต
หรือไม่มีก็ตาม เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่เที่ยง มีการเปลี่ยนแปลง
ตลอดเวลา เป็นทุกข์ และไม่ใช่ของเรา เพราะบังคับ
บัญชาไม่ได้ ควบคุมไม่ได้ คิดอย่างนี้แล้ว ใจของเราจะ
คลายความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งเหล่านี้
เมื่อคลายแล้วจะได้อะไร คลายแล้วมันก็หลุด
เมื่อหลุดพ้น จิตก็บริสุทธิ์ เมื่อบริสุทธิ์จิตก็หยุดนิ่ง ใจ
หยุดนิ่งกลับไปสู่ที่ตั้งดั้งเดิมในปริมณฑลของใจ แล้วจะ
มุ่งเข้าไปหาสรณะ แล่นเข้าไปหาสิ่งที่เป็นอมตะ
พุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ สามอย่างนี้