ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
32
องค์ต่างมีมเหสีด้วยกันทั้งสิ้น แต่ราชกุมารอีกพระองค์หนึ่ง
มีมเหสีกำมะลอ คือไปจ้างหญิงงามประจำเมืองมาเป็นมเหสี
ครั้นไปถึงป่าไร่ฝ้าย ทุกๆ องค์ได้ถอดเครื่องประดับฝากให้
มเหสีของตนไว้ แล้วก็เล่นซ่อนหาปิดตากันอย่างสนุกสนาน
เมื่อมเหสีกำมะลอเห็นของมีค่าเช่นนั้น จึงคิดว่า “ถ้า
เราเอาเครื่องประดับเหล่านี้ไป ก็จะสามารถเลี้ยงตัวได้
ชาติหนึ่งทีเดียว เราจะไม่ต้องเดือดร้อนในการแสวงหาทรัพย์
อีกต่อไป” นางคิดเช่นนั้นแล้วจึงหาอุบายหลบหนี และขโมย
เอาเครื่องประดับนั้นไป
หลังจากที่ราชกุมารทั้งหลายเลิกเล่นซ่อนหากันแล้ว
ต่างกลับมาขอห่อเครื่องประดับทีมเหสีของตนเก็บไว้ให้
แต่ราชกุมารที่มีมเหสีกำมะลอ พบว่ามเหสีได้หายตัวไปแล้ว
พร้อมกับห่อเครื่องประดับ เหล่าราชกุมารจึงได้ช่วยกันออก
ค้นหานาง แต่ตามหาเท่าไรก็ไม่พบ
ในที่สุดได้มาพบพระบรมศาสดา ซึ่งประทับอยู่ใต้
โคนไม้ จึงได้ทูลถามว่า “ท่านผู้เจริญ เห็นหญิงถือห่อผ้า
เดินผ่านมาทางนี้ไหม พระเจ้าข้า”
พระศาสดาตรัสถาม
ว่า “ท่านจะหาหญิงคนนั้น หรือจะหาตัวเองดี”
เหล่าราชกุมารเป็นคนมีปัญญาจึงทูลตอบว่า “หา
ตัวเองดีกว่า พระเจ้าข้า”