พระธรรมเทศนาเกี่ยวกับการขอทาน : หน้า 43/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 43 การขอทาน เมื่อเข้าไปอยู่ในครรภ์มารดา ก็ทำให้มารดาเดือด ร้อน ไม่ว่าจะไปขอทานที่ไหนก็ขอไม่ได้ พอคลอดออกมา วันไหนที่พ่อแม่พาเขาไปขอทานด้วย วันนั้นก็ขอไม่ได้อีก เหมือนกัน จากเดิมที่จนอยู่แล้ว กระแสความตระหนี่ของ ลูกยิ่งส่งผลให้เป็นคนจนหนักขึ้นไปอีก พ่อแม่จึงปรึกษากันว่า “ทำไมแต่ก่อนเราขอทาน ได้ ไม่ว่าจะผ่านไปทางไหนก็มีคนเมตตาสงสาร ให้อาหาร มาพอยังชีพได้ แต่พอลูกคนนี้เกิดมา ไปที่ไหนก็อัตคัดฝืดเคือง ตลอดเวลา” แต่ก็ยังอดทนเลี้ยงดูลูกเรื่อยมา จนกระทั่งลูก เติบโตสามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ จึงให้แยกทางออก ไปขอทานเลี้ยงชีพด้วยตัวเอง ลูกจึงต้องตะเกียกตะกายไป ขอทานเลี้ยงชีพ แต่ไม่ว่าจะไปทางไหน เขาไม่ค่อยได้อาหาร พออิ่มเลย เพราะกระแสแห่งความตระหนี่ที่ซ้อนอยู่ใน กลางกายนั่นแหละ ผลักดันสมบัติและดึงดูดวิบัติเข้าหา ตัวตลอดเวลา กระแสแห่งความตระหนี่นี้ ถ้ามองไปตรงกลางด้วย ธัมมจักขุของธรรมกาย เราจะเห็นเป็นดวงสีดำๆ เรียกว่า “กัณหธรรม” กัณห์ แปลว่า ดำ ธรรมดำนี้ครอบงำอยู่