รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ : หน้า 25/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 25 ปลายยอดหญ้า เมื่อต้องแสงอาทิตย์ในยามเช้า ก็พลัน เหือดแห้งหายไปอย่างรวดเร็ว ตามธรรมดา สังขารร่างกายของคนเรา เกิดดับ อยู่ตลอดเวลา แต่เนื่องจากมีการสืบต่อกันรวดเร็วมาก เรา จึงไม่ค่อยรู้ถึงการเกิดดับ และมองเห็นผิดว่าเป็นของเที่ยง จีรังยั่งยืน เพราะสันตติคือความสืบต่อไม่ขาดสายมาบดบัง รักษารูปลักษณ์เอาไว้ ทำให้เกิดความประมาทลุ่มหลงใน วัยและชีวิต กว่าจะรู้ว่าสังขารได้เสื่อมถอยลงไป ชีวิตก็ ย่างเข้าสู่วัยชราไร้เรี่ยวแรงแล้ว ครั้นจะหันกลับมาทำความ ดี สร้างบุญบารมีให้เต็มที่ เหมือนเมื่อยังเป็นหนุ่มเป็นสาว อยู่ก็ไม่ได้ เพราะมันสายไปเสียแล้ว การจะเห็นสังขารได้ตามความเป็นจริง ต้องทำใจให้ หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ นี่แหละ หยุดให้สนิทจน เห็นกายในกายเข้าไปเรื่อยๆ ตั้งแต่กายมนุษย์ละเอียด กาย ทิพย์ กายพรหม กายอรูปพรหม จนถึงกายธรรม เข้าถึง พระธรรมกายได้เมื่อไร อาศัยธรรมจักขุ คือ ตาธรรมกาย มองเห็นสังขารทั้งปวงว่าเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็น อนัตตา ยังตกอยู่ในกฎของไตรลักษณ์ การพิจารณาเห็นความไม่เที่ยง ความเกิดดับของ สังขาร และสิ่งทั้งปวงตามความเป็นจริงนี้ ทำให้เกิดนิพพิทา