การทำบุญและความสุข : หน้า 84/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 84 มาดี ส่วนท่าน ยากจนอยู่เช่นนี้ เพราะไม่ค่อยให้ทาน จง รีบทำบุญเถิด” มหาทุคคตะ แม้จนทรัพย์ แต่ไม่จนปัญญา ในวัน นั้นบุญเก่าตามมาทัน ส่งผลให้เกิดปัญญาได้คิดว่า “ที่เรา ยากจนอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะความตระหนี่ของเราแท้ๆ ที่ ไม่มีเพราะไม่ได้ทำมา ดังนั้น วันนี้เราจะต้องทำบุญใหญ่ให้ ได้” เขาจึงตัดสินใจรับเลี้ยงพระภิกษุ ๑ รูป วันนั้นทั้งวัน เขาและภรรยาได้ช่วยกันรับจ้างทำงาน ที่บ้านเศรษฐี เพื่อหาเงินมาซื้อภัตตาหารเลี้ยงพระ ท่าน เศรษฐีรู้เข้าก็เกิดความเลื่อมใส จึงให้ค่าแรงเพิ่มเป็นสองเท่า ใจของคนเรานั้นเมื่อคิดที่จะให้ ก็จะยิ่งได้กลับคืนมา ยิ่งให้ ก็ยิ่งได้ ครั้นรุ่งเช้า ปรากฏว่าบัณฑิตที่มาชวนเขาทำบุญ ลืมจดชื่อของเขาไว้ มหาทุคคตะจึงไม่มีพระมารับภัตตาหาร เมื่อไม่ได้พระภิกษุที่จะเป็นเนื้อนาบุญให้ เขารู้สึก เสียใจเป็นอย่างยิ่ง เสมือนหัวใจถูกแทงด้วยหอกอันคมกริบ เขาทรุดกายลงกอดเข่า ร้องไห้ วิงวอนขอแบ่งพระสักรูป หนึ่งจากเจ้าภาพทั้งหลาย คนเหล่านั้นเห็นอาการเศร้าโศก ของมหาทุคคตะ ต่างรู้สึกสงสาร พากันติเตียนผู้ชักชวนเขา ทำบุญว่า ท่าน