พระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ : หน้า 56/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 56 ท่านสะอาดบริสุทธิ์มาก พอนึกถึงก็เกิดความปีติ ปราโมทย์ ใจ ความปีติได้เอิบอาบ ซึมซาบ แผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง จน สามารถข่มทุกขเวทนาที่เกิดขึ้นในขณะนั้นได้ เมื่อกายสงบ ท่านจึงทำใจให้เป็นสมาธิ ดำเนินจิตหยุดนิ่งเข้าสู่ภายใน มีใจ รวมเป็นหนึ่ง จนกระทั่งเข้าถึงดวงธรรม แล้วเห็นดวงศีล ที่ชัด ใส สว่าง อยู่ในกลางตัว ท่านบังเกิดความปีติเป็นอย่างมาก จึงได้ตั้งจิต อธิษฐานว่า “ด้วยอานุภาพแห่งศีลที่ข้าพเจ้าตั้งใจรักษามา อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่มีด่างพร้อย ด้วยสัจจะวาจานี้ ขอ ให้พิษร้ายจงพลันมลายหายสูญไปด้วยเถิด” พอสิ้นคำอธิษฐานของท่าน ความมหัศจรรย์ก็ บังเกิดขึ้น พิษร้ายได้ไหลย้อนออกจากร่างกายท่าน ชำแรก ลงสู่แผ่นดินทันที ทำให้ท่านหายจากความทุกข์ทรมาน รอด พ้นจากเงื้อมมือของพญามัจจุราชมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ด้วย อ้านาจแห่งศีลนั่นเอง เมื่อท่านเห็นอานุภาพแห่งศีลเช่นนั้น จึงเกิดความ ปีติ จิตเป็นเอกัคคตารมณ์ มีอารมณ์เดียว ไม่วอกแวกเลย ใจก็ยิ่งหยุดนิ่ง แล่นเข้าไปสู่ภายใน เห็นดวงสมาธิ ดวงปัญญา ดวงวิมุตติ ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ และเข้าถึงกายภายใน