การให้ทานและผลแห่งการให้ในพระพุทธศาสนา : หน้า 75/99

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 75 จึงตรัสกับอังกุรเทพบุตรว่า “ธรรมดาการให้ทาน ควรพิจารณาก่อนแล้วจึง ให้ ทานนั้นย่อมมีผลมาก เหมือนการหว่านพืชในนาดี แต่ เธอหาได้ทำเช่นนั้นไม่ เหตุนั้นทานของเธอจึงมีผลไม่มาก ทานที่บุคคลให้แล้วในที่ใดมีผลมาก ควร พิจารณาให้ในที่แห่งนั้น เราตถาคตสรรเสริญการให้ ด้วยความพิจารณา ทานที่ให้แล้วในทักขิไณยบุคคล ย่อมมีผลมาก เหมือนการหว่านพืชที่บุคคลหว่านลงในนาดี ฉะนั้น” จากเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า ทานจะให้ผลไพบูลย์ได้ เมื่อถวายแด่ผู้รับที่บริสุทธิ์ เป็นทักขิไณยบุคคล ผู้รับจึงมี ส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ที่จะทำให้ทานนั้นเกิดประโยชน์สูงสุด และทำให้เกิดกำลังใจแก่ผู้ให้ ในพระไตรปิฎก เราได้พบเห็นเรื่องราวของคน ยากจน หรือบุคคลที่ตกทุกข์ได้ยาก ได้ทุ่มเททำทานอย่าง สุดกำลัง บางครั้งถึงกับสละอาหารมื้อสุดท้าย ถวายแด่ ทักขิไณยบุคคล และได้เสวยผลอันยิ่งใหญ่ สิ่งเหล่านี้จึง เป็นแบบอย่างให้เรา ซึ่งเกิดในยุคปัจจุบันมีความเข้าใจ มีกำลังใจที่จะประพฤติปฏิบัติตามพระพุทธโอวาทกันต่อไป