ข้อความต้นฉบับในหน้า
รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
93
ประเสริฐยิ่งกว่านี้ เนื่องจากความสุขทั้ง ๔ อย่างนี้ ยังมี
การเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ยังไม่ใช่ความสุขที่เที่ยง
แท้ถาวร
มวลมนุษยชาติกำลังค้นหาคำตอบของการมีชีวิตอยู่
ว่าเราเกิดมามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ต่างก็ลองผิดลองถูกกัน
ต่างๆ นานา โดยไม่ทันจะรู้ตัวว่าวันเวลาของชีวิตกำลังเหลือ
น้อยลงไปทุกที ผู้รู้ทั้งหลายได้พบแล้วว่าเป้าหมายของการ
มีชีวิตอยู่นั้น เพื่อทำภารกิจหลักของชีวิตให้สมบูรณ์ ให้เข้า
ถึงบรมสุข สิ่งนั้นก็คือการทำธรรมกายให้เกิดขึ้น
เมื่อเข้าถึงและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับกายธรรม-
อรหัต ได้ชื่อว่าภารกิจหลักของชีวิตนี้เสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว
กต์ กรณีย์ คือ กิจที่จะทำต่อไปไม่มีอีกแล้ว
เป้าหมายที่แท้จริงของมวลมนุษยชาติ
นี่แหละคือ
ดังเช่น ธิดาเศรษฐีท่านหนึ่ง ชื่อ “กุณฑลเกสี” นาง
เป็นผู้มีบุญเก่าสั่งสมมาดี สมบูรณ์ทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ
และคุณสมบัติ วันหนึ่งขณะที่นางอยู่บนปราสาทชั้นที่ ๗
แล้วมองลงมายังท้องถนน ได้เห็นโจรคนหนึ่งถูกราชบุรุษคุม
ตัวอยู่ นางเห็นแล้วเกิดจิตปฏิพัทธ์ เกิดหลงรักโจรเข้า
โจรนั้นเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ปล้นฆ่าชิงทรัพย์ จนเป็นที่
เลื่องลือไปทั่วเมือง ขนาดชาวเมืองเห็นราชบุรุษคุมตัวเขา