รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ รวมพระธรรมเทศนา 2 หน้า 73
หน้าที่ 73 / 99

สรุปเนื้อหา

พระพุทธเจ้าทรงแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการให้ทานที่มีความหมายและมีคุณค่าต่อผู้รับ โดยอนึ่ง ถึงแม้อังกุรเทพบุตรจะถวายทานมากมาย แต่หากเป็นทานที่ไม่ได้มอบให้แก่ทักขิไณยบุคคลจะไม่ส่งผลดีเท่ากับการให้ทานในขนาดเล็กแก่บุคคลที่เหมาะสม เช่น อินทกเทพบุตรที่ทำการให้ทานแม้เพียงน้อยแต่กลับมีรัศมีมากกว่า เน้นถึงการให้ทานที่มีจิตใจบริสุทธิ์และเป้าหมายที่ถูกต้อง

หัวข้อประเด็น

-ความสำคัญของการให้ทาน
-บทเรียนจากเทพบุตร
-การให้ทานตามหลักธรรม
-ผลของการให้ทานในศาสนา
-ความแตกต่างระหว่างการให้ทานทั่วไปและการให้ทานที่ถูกต้อง

ข้อความต้นฉบับในหน้า

รวมพระธรรมเทศนา ๒ : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย) 73 พระพุทธองค์ทอดพระเนตรเห็นเทพบุตรทั้งสอง แล้ว มีพระประสงค์จะประกาศความแตกต่างระหว่างทาน ที่บุคคลถวายแด่ทักขิไณยบุคคลในศาสนาของพระองค์ กับ ทานที่บุคคลให้แล้วแก่โลกียมหาชน จึงตรัสถามอังกุร เทพบุตรว่า “ดูก่อนอังกุระ ท่านให้ทานมาเป็นเวลานานถึง 90,000 ปี ก่อเตาหุงข้าวยาวเป็นแถวถึง ๑๒ โยชน์ทุกวัน แต่เมื่อมาสู่สมาคมของเรา ท่านกลับต้องนั่งห่างออกไปถึง ๑๒ โยชน์ ไกลกว่าเทพบุตรทั้งปวง นั่นเป็นเพราะเหตุใด?” อังกุรเทพบุตรกราบทูลว่า “ข้าแต่พระผู้มีพระภาค เจ้า ข้าพระองค์ได้บริจาคทานมากในสมัยที่เป็นมนุษย์ แต่ เป็นทานที่ให้แก่มหาชนทั่วไป คือให้ทานในเวลาที่ปราศ จากทักขิไณยบุคคล ส่วนอินทกเทพบุตรนี้ แม้ถวายทานเพียง น้อยนิด เพียงข้าวทัพพีเดียว แต่เพราะได้ทำถูกทักขิไณยบุคคล จึงมี รัศมีกายรุ่งเรืองกว่าข้าพเจ้า เหมือนดวงจันทร์รุ่งเรืองกว่า หมู่ดาวฉะนั้น” พระศาสดาจึงตรัสถามอินทกเทพบุตร ผู้นั่งอยู่กับ ที่มิได้เคลื่อนย้ายไปไหนเลย อินทกเทพบุตรได้กราบทูลว่า
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More