วิสุทธิวาจา 1 : หน้า 23/120

วิสุทธิวาจา 1 23 จริงแค่ชีวิต ที่บริกรรมว่าดังนี้ก็เพื่อจะประคองใจเราให้หยุด สัมมาอะระหัง สัมมา อะระหัง ๆๆๆ พอถูกส่วนเข้าใจก็หยุดอยู่กลางดวงนั้น มืดก็อยู่ตรงนั้น สว่างก็ อยู่ตรงนั้น ไม่ต้องถอยไปถอยมา นิ่งอยู่ตรงนั้นแหละ พอนิ่งถูกส่วนเข้าเท่านั้น มืดหนักเข้าก็เห็นดวงใส สว่างก็เห็นดวงใส ใจก็อยู่กลางดวงใส ถ้าว่ามันไม่นิ่งไม่หยุด มันซัดส่ายไปบริกรรมฟอร์มไว้ สัมมาอะระหัง สัมมาอะระหัง ๆ ๆ ๆ ๆ พอถูกส่วนเข้า หยุด หยุดแล้วไม่ต้องบริกรรม เพ่งเฉย หยุดแล้วไม่ต้องบริกรรม เพ่งเฉย ดูนิ่ง ถ้าว่าขยับเคลื่อน หรือขยับไปเสีย เสื่อมไปเสียบริกรรมฟอร์มไว้ สัมมาอะระหัง ๆๆๆๆ ไว้ จนกระทั่งหยุดนิ่ง พอหยุดนิ่งไม่ต้องบริกรรมเพ่งเฉย วางอารมณ์เฉย ให้หยุดอยู่นั่นแหละ หยุดเท่านั้นแหละอย่าไปนึกถึงมืด-สว่างนะ หยุดอยู่นั่นแหละ หยุดนั่นแหละเป็นตัวสำเร็จ ที่บอกแล้ว สมณะหยุด สมณะหยุด พระองค์ให้นัยไว้ว่า สมณะหยุดแล้ว ท่านไม่หยุด นี่หยุดนี่แหละเพียงตรงนี้ ให้ มันได้ตรงนี้ซะก่อน อื่นไม่ต้องไปพูดมากนักใหญ่โตมโหฬาร พูดหยุดนี้ให้ มันตกลงกันก่อน ไอ้ที่หยุดอยู่นี่เขาทำกันได้นะ วัดปากน้ำมีตั้งแปดสิบกว่า ถ้าไม่หยุดก็ เข้าไปถึงธรรมกายไม่ได้ เขาเข้าถึงธรรมกายแปดสิบกว่านะ เราเป็นมนุษย์ คนหนึ่งทำกับเขาไม่ได้เชียวหรือ? ทำไมจะไม่ได้ ทำจริงเข้า ทำไม่จริงต่างหากล่ะมันไม่ได้ จริงละก็ได้ทุก คน จริงแค่ไหน? แค่ชีวิตชี เนื้อเลือดจะแห้งเหือดหมดไปไม่ว่า เหลือแต่ กระดูกหนังช่างมัน ถ้าไม่ได้ไม่ลุกจากที่ นี่จริงแค่นี้ ได้ทุกคน ฉันเอง ๒ คราว ไม่ได้ตายเถอะ นิ่ง...พอถึงกำหนดเข้าก็ได้ ไม่ได้ตาย เถอะ นิ่ง...พอถึงกำหนดก็ได้ ไม่ตายสักที พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าก็รูปนั้น