อย่าดูเบา: การเข้าใจธรรมกาย : หน้า 70/120

70 วิสุทธิวาจา 1 ๔๕ อย่าดูเบา เพราะฉะนั้น ผู้ที่ได้พุทธรัตนะ ที่ได้แล้วอย่าดูเบาหนา ดับมาเกือบ ๒,๐๐๐ ปีหนา มาโผล่ขึ้นในครั้งนี้นะเป็นอัศจรรย์ทีเดียว แต่ว่ามารยังขวางอยู่ มาก มนุษย์ยังไม่เบิกตา ยังหลับตาอยู่มาก มนุษย์ยังไม่ตื่น ยังหลับตาอยู่มาก นัก ถ้ามนุษย์ได้เห็นธรรมกาย มนุษย์คนนั้นตื่นขึ้นแล้วไม่หลับแล้ว ถ้า มนุษย์ใดยังไม่เห็นธรรมกาย ยังไม่เป็นธรรมกายมนุษย์นั้นยังหลับอยู่ มาร มันยังกดหลับอยู่ ยังไม่ตื่นเลย บางทีตายเสียชาติหนึ่งยังไม่ตื่นเลย หลับเรื่อย ไปเสียทีเดียว บางคนเห็นปรากฏตื่นทีเดียวมีธรรมกาย บางคนไม่เดียงสา มีธรรม กายใหญ่โตมโหฬารเช่นนี้แล้ว มาถึงรัตนะอันเลิศประเสริฐเช่นนี้แล้ว กลับไป วางเสียก็มี แปลกประหลาดนัก ลืมตาขึ้นแล้วกลับไปตาบอดก็มี อัศจรรย์นัก อย่างนี้น่า เพราะเหตุไร? เพราะไม่รู้จักเดียงสา มาพบของวิเศษประเสริฐเลิศล้นพ้น ประมาณ ไม่รักษาให้ควรแก่การควรเห็นควรพบ แม้เป็นอยู่ก็เท่ากับศพ ไม่ ประเสริฐเลิศอะไรนัก เพราะกายมนุษย์นี่ชั่วคราวเท่านั้น เกิดแล้วก็ดับไป อุปปาทะบังเกิดขึ้น ฐิติตั้งอยู่แปรไป ภังคะแตกสลายไป มีเกิดมีดับ มีเกิดมีดับเป็นเบื้องหน้า จากพระธรรมเทศนาเรื่อง “รัตนสูตร” ๒๖ เมษายน ๒๔๙๗