การฆ่าสัตว์และความหมายของเณร วิสุทธิวาจา 1 หน้า 116
หน้าที่ 116 / 120

สรุปเนื้อหา

บทพระธรรมเทศนานี้พูดถึงความสำคัญของการรักษาศีลในฐานะเณร การฆ่าสัตว์จะทำให้เณรเสีຍศีลและความเป็นตัวตนไป เหมือนกับต้นโพธิ์ที่ตายไปแต่มีเถาตำลึงพันอยู่ ซึ่งแสดงถึงการที่บุคคลสูญเสียความบริสุทธิ์ การรักษาศีลเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับผู้ที่ต้องการเป็นนักบวชที่แท้จริง โดยต้องเลิกจากการฆ่าสัตว์และการกระทำที่ไม่ถูกต้อง

หัวข้อประเด็น

-การรักษาศีล
-การควบคุมตนเอง
-บทบาทของเณร
-การเปรียบเทียบต้นไม้

ข้อความต้นฉบับในหน้า

116 วิสุทธิวาจา 1 ๘๕ มีแต่เปลือกนอก หากว่าเป็นเณรไปฆ่าสัตว์เข้า จะเป็นไง? ฆ่าเรือด ฆ่ายุง ฆ่าเล็น ฆ่า ไรเข้า มันก็มีแต่เปลือกนอกนะซิ ตัวเณรหายไปเสียแล้วเหลือแต่คนนั้นคนนี้ไป แล้ว เหลือเปลือกนอก ตัวเณรหายไปเสียแล้ว ตัวหนีไปแล้ว ตัวหนีไปเหมือนอะไร? เหมือนต้นโพธิ์ที่ตายลงไปแล้ว แต่ว่าไอ้ต้นตำลึง มันงามไปถึงต้นโพธิ์ มันก็ขึ้นตามต้นโพธิ์ตลอดไป เป็นใบตำลึงทั้งต้น ใบตำลึง ทั้งต้น เถาตำลึงทั้งต้น ไอ้ต้นโพธิ์ตายเสียแล้วเถาตำลึงมันพันอยู่ เราไปดูแล้ว ไอ้นี่ต้นโพธิ์ ที่ไหนได้ ไปดู ใกล้ๆ เข้า ไอ้นี่มันเถาตำลึงทั้งนั้นนี่ ต้นโพธิ์ตาย เสียแล้วหรือนี่ นั่นแหละสามเณร ไปเพลี่ยงพล้ำ ไปเลือด ยุง บี้เล็น ไร ศีลไป หมดแล้วเณรหายไปเสียแล้ว เหลือแต่เจ้านั่นเจ้านี่ไปแล้วละ ไปหมด นี่มันเป็น อย่างนี้ เพราะฉะนั้นเป็นนักบวชไม่ได้ ต้องเลิกจากการฆ่าสัตว์เชียว จากพระธรรมเทศนาเรื่อง “โอวาทปาฏิโมกข์”
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More