วิสุทธิวาจา 1 : หน้า 115/120

วิสุทธิวาจา 1 115 ๘๔ ไปดีกว่าไม่ไป ถ้าไม่พยายามให้สุดฉากหลังเช่นนี้ละก็ เป็นบ่าวทาสเขา ไม่ใช่คนฉลาด จะเอาเป็นเกณฑ์ไม่ได้ ให้แน่นอนอย่างนี้นะ แน่นอนอย่างนี้จะเอาตัวรอดได้ แต่เข้าใจนะว่าเขาใช้เราเท่านั้น ใช้เรา เท่านี้เป็นบ่าวเป็นทาสเขาน่ะ เพราะเราไม่ทันฉากหลังเหล่านี้ เขาก็ใช้เราตาม ชอบใจ ใช้เป็นบ่าวเป็นทาสป่นปี้ ถึงจะมีปัญญาแค่ไหนก็ช่าง ใช้เป็นบ่าวเป็น ทาสป่นปี้ เหตุนี้ต้องแก้ไขทีเดียว ต้องไปให้สุดฉากหลังให้ได้ เริ่มต้นดังกล่าวแล้ว ต้องบริจาคทานตามใจนึก ใจเบิกบานสำราญใจ ทำใจให้ใส เบิกบานสำราญใจ ทำใจให้บริสุทธิ์ เจตนาให้ดี บริสุทธิ์ทางกาย ทาง วาจา ทางใจ ให้สะอาด ทำใจให้ใส ให้ใสดีล่ะก็ ดูฉากหลังใหญ่ประพฤติทีเดียว ทั้งวันทั้งคืน เว้นไว้แต่หลับเสีย ตื่นแล้วก็ไม่ได้รอท่า ทำให้สุดให้ได้ ไม่สุดไม่ ยอมเป็นเด็ดขาด ถ้าเราไม่ไป เราก็ตาย เราไปเราก็ตาย ไปหรือไม่ไปล่ะ? ถ้าไม่ไปก็ตาย ไม่กี่เดือนกี่ปีก็ตาย มนุษย์หมดทุกคน จะไปหรือไม่ไป ล่ะ? ไม่ไปก็ตาย ไปดีกว่าไม่ไป ไอ้นั่นมันตายเปล่าหาหลักฐานไม่ได้ หากว่าไป ได้ถึงแค่ไหนก็แล้วแต่ นับชาติต่อๆ ไปอีก ไม่ถอยหลังกันนี่แหละนับว่าเป็นคน มีปัญญา ดำเนินแนวทางพระพุทธศาสนา ต้องดำเนินอย่างนี้ เป็นทางสูงสุด ในพระพุทธศาสนา จากพระธรรมเทศนาเรื่อง “ทานานุโมทนาคาถา” ๓ เมษายน ๒๔๙๗