ข้อความต้นฉบับในหน้า
94
วิสุทธิวาจา 1
๖๗
สุขน้อย...สุขใหญ่
ถ้าหากว่าฉลาด รู้จักให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ถ้าแม้ว่ายังไม่
ได้สูงขึ้นไป ก็จะได้สุขในชั้นจาตุมหาราช ดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรดี
ปรนิมมิตวสวัตตี เหล่านี้มันก็เวียนอยู่ในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส นั่นแหละ
ในกามนั่นเอง มันยังเป็นกาม ไปทางโลกก็สุขนิดหน่อยเท่านี้ ไม่ได้อะไรละ สุข
อยู่ชั่วคราว
มนุษย์นี่ก็สุขอยู่ชั่วคราว ประเดี๋ยวเดียว อายุ ๑๐๐ ปีเท่านั้น อย่างมาก
หรือน้อยกว่านั้น ก็ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น
ถ้าเราได้เห็นเทวดาก็สุขตามส่วนขึ้นไป อายุก็ตามส่วนขึ้น จะนานหนัก
เข้า แต่ว่าถึงกระไรก็เถอะ ปรนิมมิตวสวัตตี สุขมากน้อยเท่าใดก็ช่าง สุข
ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ไม่มากเท่าใด
ไปถึงรูปพรหมก็สุขเป็นกัปๆ เหมือนกัน เป็นมหากัป ถึงอกนิฏฐาภพ ถึง
เวหัปผลานั่นแน่ อสัญญีสัตตาโน่น ๕๐๐ มหากัลป์ถึง ๕๐๐ มหากัลป์ ก็สุข
นิดเดียวอีกเหมือนกัน ไม่จริงๆ หลอกๆ ไม่จริงหรอก
สุขในชั้นเนวสัญญานาสัญญาอกนิฏฐาโน่น สุขสูงขึ้นไป สุขสูงขึ้นไป
ขนาดนั้นก็ขนาด 9,000 มหากัปเท่านั้น ไม่เท่าไรนัก สุขยิ่งขึ้นไป
นี่ไม่ใช่สุขในทางนิพพาน มีชั้นสุขสูงสุดอย่างนี้ ถ้าสุขในภพถึง ๘๔,๐๐๐
มหากัปในโลก
เพราะติดสุขในภพเหล่านี้แหละเรียกว่า ติดสุขน้อย ไม่ใช่สุขใหญ่
สุขใหญ่ คือ สุขอันไพบูลย์ ให้ละสุขน้อยอันนั้น เมื่อไปถึงแล้วก็ไม่ติด
สุขหนักขึ้นไป ไม่ถอยเลย ไม่ได้หยุดอยู่กับที่ สุขทวีขึ้นไปเหล่านี้เลย ไม่มีถอย
กลับ