ข้อความต้นฉบับในหน้า
เตรียมรับกันที่วีมาน แล้วกายก็เปลี่ยนเป็นทายีพย์ พอลึงราชภัฏขึ้นไปนั่งบนรัศบลังก์ ๗ ชั้นบนรัชถ์ ท่านแต่งชุดขาวในชุดเทพธิดา ประดับเพชรราวดา เพชรราวแสงเลย เพราะท่านใสๆ พอขึ้นราชถแล้ว ก็ชมด้วยทิพพลฑูชูมาพิจารณาดูร่างกายของตัวเองที่นอนทอดร่างเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยใจที่เป็นปกติ ใสๆ สบายๆ ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ในสังขารร่างกายั้น พอจากไปแล้วก็เหมือนกับท่อนไม้ที่เขาทิ้งไว้ในป่า ไม่น่ายินดีอะไรอย่างอื่น นอกจายินดีไว่าสำหรับสร้างบารมีเท่านั้น ก็ได้นั่งเวียนราชถ้ำๆ รอบร่างของตัว วนใกลๆ เพราะราชถใหญ่มาก วน ๓ รอบ เพื่อขอบคุณายที่อาศัยสร้างบารมี เติมบุญ เติมบารมี เติมแต่ความดีล้วนๆ และขอบคุณผู้ที่มาอยู่ใกล้ชิดทุกๆ คนที่เอาใจใส่ดูแลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย อดทน อดกลั้นให้อภัยท่าน ในยามที่ทุกข์เวทนาบังเกิดขึ้น มีรังสี รำพันอะไรมา บางก็ไม่ถือสาอะไร มีจิดประกอบไปด้วยเมตตา ดูแลท่านมาอย่างดีตลอด ท่านก็เวียน ๓ รอบ เวียนขวาตามเข็มนาฬิกาสวยงามทีเดียว แล้วก็เอารชถรมาที่วัดพงพระธรรมกายเลย ตอนนั้นเวลาประมาณ ๑๐ โมงเช้า เพราะใจผูกพันกับวัดมาก ฝนดอกไม้ทิพย์ตกต้อนรับมาทลอดทาง โอ้! พอดกลมทั้งหอมทั้งไฟเพราะ พอจะถึงที่นี่จะหาย อ้าวใหม่แล้วหยาย หลาละลิลา หลาละสีสาร เหมือนรำดอกไม้ที่ส่องลอยบนท้องฟ้าอย่างนั้น แล้วราษฎก็มวนรอบพื้นที่วัด ไร่อ่อน ที่ตัวเองมีส่วนร่วมบุญก็บิ่นสร้างมาถึงแต่แรกด้วยความภิจใจ วนซ้ำๆ ๓ รอบ แล้วก็หยุดที่อาคารภาวนาอยู่พักหนึ่งโดยเฉียงๆ ด้านข้างราชถ แล้วก็หน้าปรํ๓าตา ปางนั่ง นางสาวสีนแผ่นดินธรรม ๓๑