บทความเกี่ยวกับพี่เชงและความทรงจำ : หน้า 67/209

แต่กินน้ำเข้าไปหลายอีก โอ้! รู้สึกว่าพัฒนาจากน้ำ ก็อิ่มพอดีเลย เสื้อผ้าเปียนหมด พี่เชงตื่นเต้นกว่าครั้งที่วิ่งไล่รถประจำทางอย่างมาก ต้องเอาเสื้อผ้าไปรีดให้แห้ง เพื่อไม่ให้ใครๆ รู้ว่า เกือบเอาชีวิตน้องคนนี้ไปทิ้งเสียแล้ว แต่องเป็นด้วยบุญที่เรายังไม่ถึงเวลามาหลายใจ งานนี้จะให้เขียนลงหนังสือไว้กว่า พี่จะไปอย่างไม่มีวันกลับมาขีกฝพระและน้องๆ กำลังนี้ว่าจะเขียนอะไร และอย่างไร เมื่อวานตอนเย็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโยนำเรื่องของพี่เชงออกดาวธรรม “ฝืนในฝันวิทยา” ทำให้ญาติโยมดิฉันทนไม่ไหวต้องโทรศัพท์มาขอแสดงความดีใจ แต่ก็อาจวางานอย่างนี้ที่จริงต้องเสียใจกราบขอโทษด้วยที่แสดงความดีใจ พระก็เลยไม่รู้จะเขียนคำไว้อาลัยอย่างคนทั่วๆ ไปได้อย่างไร เช้าวันนี้ลิมาตื่นขึ้นก็ถึงช่วงเวลาตลอดชีวิตที่อยู่กับพี่เชงตั้งแต่จำความได้ มีอะไรที่เป็นประโยชน์กับพระบ้าง แต่ที่ชัดๆ เลย ก็ทำให้พระมีวันนี้ คงสมความปรารถนาของพี่เชงบ้างนะ ที่พี่เชงได้ทำให้น้องๆ ได้เข้าวัด อยู่วัด ซึ่งพี่เชงได้ทำหน้าที่ของพี่ได้อย่างสมบูรณ์ สม่ำที่หลวงปู่ท่านได้บัญชาไว้ว่า “ให้ดูแลน้องๆ ให้ดี” หากจะเขียนถึงพี่เชงจริงๆ ทั้งหมด ฝันดินแผ่นฟ้าจะพอให้พระเขียนหรือเปล่านะ (ใช่ภาษาอย่างกับเป็นนักเขียนอย่างนั้นแน่ไม่ใช่ยูนะแต่โม่) ที่สุดนี้พระก็เขียนไว้ว่าไม่ดีอยู่ เพราะในวงบุญพิเศษของเราไม่มีคำว่า จากกัน แต่แนบแน่นเสมอ และยังใกล้ชิดกันต้องใช้คำพูว่า ไม่มีวันที่เราจะพรากจากกัน พระดีใจ (และก็ต้องขอโทษที่ใช้คำนี้) กับพี่เชงด้วย พี่เชงได้ชนะทุกสิ่ง และได้ทุกสิ่งที่พี่เชง