การเรียนรู้จากรอยยิ้มของป่า : หน้า 132/209

มาาถาย ผมเห็นรอยยิ้มของป่า jing ต้องเปลี่ยนใจอยู่จนครบการอบรมป่าเช่นครับโปรดรับทราบด้วยนะครับว่า เสน่ห์ของอัพปา มันม์สะกิดให้บรรดาพระธรรมาทายาทเดินตามผมขอจับของผมที่ป่าเย็บให้ ณ วันที่ผมลาสิกขาด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ ว่า ท่านมีคุณสมบัติที่พร้อมและเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าของป่า ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผม และผมคุยกับป่า ป่าก็จะยิ้มรับฟังเสมอ จนวันที่ผมต้องจากหมู่คณะ เพื่ออยู่นิซแลนด์กับครอบครัว และได้มาครบป่า ป่าให้พรและมอบสิ่งมีค่าที่สุดป่าเขียนคำอวยพรพร้อมเงินขวัญถุง อีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งผมถือว่ามากสำหรับผม เพราะป่าไม่มีรายได้ แต่ยังหยิบยื่นเงินนี้ให้ผม เขียนไว้อย่างน่ารักมากครับว่า “ขอให้ศิลปะ ช่วยชนะกลับมา” ป่าครับเพราะค่านี้ของป่า ผมถือเป็นคำศักดิ์สิทธิ์มีคราใดที่ผมท้อหรือประสบปัญทำให้กำลังใจลดถดอย คำๆ นี้แหละครับที่ช่วยให้ผมมีกำลังใจต่อสู้จนถึงวันนี้ จนวันหนึ่งผมได้รับข่าวจากเพื่อนในกลุ่มจิราว่า ป้าป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผมรับไม่ได้กับการที่ป่าต้องทุกข์ทรมานจากโรคนี้ เพราะป่าเป็นคน น่ารัก ไม่เคยโกรธ หรือคิดร้ายกับใครเป็นผู้ให้เสมอมาที่ยังเป็นผู้ตัดญาณต่อบพการอย่างที่สุด ทำไมต้องเป็นป่าของผม ขณะที่ป่าป่วยหนักและกลับมาพักอยู่ที่บ้าน ผมได้โทรศัพท์ทางไกลมาคุยด้วยท่านก็ยังคงให้กำลังใจผมไม่เปลี่ยนแปลง ด้วยน้ำเสียงใสๆ บอกผมว่าป่าเป็นห่วงเจ้าคิสต์ อยู่ห่างไกลบุญแบบนี้ริบๆ รวยนะ แล้วกลับมาหาป่าเร็วๆ กลับมาผูกคณะนะ