บันทึกความหมายของการสร้างบารมีในช่วงสุดท้ายชีวิต : หน้า 119/209

เป็นคนที่เกรงใจมาก ไม่อย่าปากถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ภาพที่ประทับใจที่สุดตอนปาษาเขาป่วยหนักอยู่โรงพยาบาล คือ ภาพวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2546 วันส่งท้ายปีเก่า เพื่อรองรับปีใหม่ ท่ามกลางน้องและสมาชิกกลุ่มจิวระแก้วพร้อมหน้า และคณะสงฆ์ ๕ รูป (มีพระน้องชายด้วย พระครูปลัดวันชัย สีาลวันโน รวมอยู่ด้วย) ป่าเขานั่งอยู่บนเตียงคนไข้ มีโต๊ะข้างเตียงวางอยู่ด้านหน้า ป้าค่อยๆ บรรจงเข้าไตรจิ้วอย่างประณีต เห็นได้ชัดว่า ป้าวรววมพลังกายที่มืออยู่ พลังใจที่เต็มเปี่ยมในบุญ เข้าภัยไตรจิ้วระแก้ว จนเข้าชุดเสร็จ (ผ้าไตรจิ้วระแก้ว ชุดนี้เป็นชุดสุดท้ายที่ป่าเขาตั้งใจจัดเตรียมถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อริมมโยุ ในวารอายุ 60 ปี) ป่าเขาเตรียมผ้าไตรจิ้วระแก้ว และปัจจัยบูชาธรรมหลวงพ่อ นำมาอธิบฐาน พร้อมกันท่ามกลางพี่น้องวงธรรมรอบกายอย่างมีความสุข เสร็จแล้วป้ากล่าวว่า "ซิึ่งผ" พร้อมยกมือขวาขึ้นที่นัดขึ้น และปรบมือด้วยใบหน้าที่เบิกบานในบุญ (Relax and Alert) บ่าจะพูดคำว่า อะเลิฟ อะเลิฟ อยู่บ่อยๆ ตอนป่วย จนพูดไม่ได้ ต่อยปีติไกลกับป่าเขามากๆ ๆ ภาพการสร้างบารมีของป่าเขาจะอยู่ ในความทรงจำของต๋อย และทุกๆ คนตลอดไป ยอดนักรบกองทัพธรรม สู้... สู้... สู้... จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต สู้แค่ชนะและในที่สุด ป่าเขาก็ไปอย่างผู้ชนะในวันสุดท้ายของชีวิต กลับสุดสติบริ วงบุญพิเเค เพื่อทำงานสร้างบารมมีต่อไปจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม (เทพบุตรใหม่ อย่าลืมดูกันเองๆ นักสร้างบารมีต่อง๔ะไร และช่วยโครงงานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อริมมโยุ ที่วารสุดชีวิตให้สำเร็จๆ ๆ ทุกๆ โครงงาน ทั้งหยาบและละเอียด) และสิ่งที่ประทับใจที่สุดที่จะลิ้มไม่ได้คือ ความมตา ความรัก ความห่วงใย ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อริมมโยุ (คุณครูไม่ใหญ่) มี ป้าบัง นางสาวสมัญแน็ดนธรรม ๑๗