การเตือนสติเรื่องความเสื่อมของสรรพสิ่ง : หน้า 38/209

สัตว์ทั้งหลายมีความตายเป็นที่สุดนั้น เป็นธรรมที่ไม่ยกเว้นแม้แต่พระองค์เอง ในครั้งนั้น ทรงประทานปาฏิหาริย์อวตารเป็นพระฤาษีสุดท้ายว่า "ภิญญาทั้งหลาย บัดนี้เป็นวาระสุดท้ายแห่งเราแล้ว เราขอเตือนเธอทั้งหลายให้จำมันไว้ว่า สิ่งทั้งปวงมีความเสื่อมและความสิ้นไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลายจึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเกิด" นักรบแห่งกองทัพธรรมพันรู้วัฏฎะ นักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ของพระเดชพระคุณ “ครูไม่ใหญ่” คนหนึ่งคือ คุณแจงจิจะซูตีโรนั ชึ่งอตมาติดปากเรียกท่านว่า “พี่เร่ง” ได้ขอพักรบ ช่วงราว สะเสงารชอบบูญชอบบารมีเดินทางไปบุรมีต่อในสุคติกงณ วงบุญพิเท่ย ล่วงหน้าพวกเราไปแล้ว ในวินยังไม่ทันครบร้อย ๑๐ ปี แต่ยอกรสร้างบุญสร้างบารมีของท่านในโลกนี้ ก็อาวนาคู่กันมา กับวัดพระธรรมกาย ในฐานะผู้ทำหน้าที่แทนตัวแทนใจ คุณยายอาจารย์มหาตมอุบลิกล้าจันทร์ ขนกยง ในเรื่องต่างๆ มามาย เริ่มตั้งแต่เมื่อครั้งอยู่ที่บ้านธรรมประสิทธิ์ ซึ่งในอดีตอยู่ในบริเวณวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ จนกระทั่งเมื่อย้ายติดตามคุณยายอาจารย์ มาสร้างวัดพระธรรมกาย โยมพี่เร่งก็ยังทำหน้าที่เป็นหัวหน้าควบคุมดูแล เป็นต้นบุญต้นแบบในเรื่องประณีตนานต่างๆ ตลอดจนทำหน้าที่ต่างๆตางตางใจคุณยายอาจารย์ในเรื่องวัฒนธรรมแห่งความประณีตของชาววัดพระธรรมกายตลอดมา เรื่องที่ ๑ ต้นแบบการวางตัวของผู้ปฏิบัติธรรม นับตั้งแต่ก้าวพ้นนี้ ไปอยู่นบ้านปฏิบัติธรรมหลังแรก ป้าหนิง นางสาวแผ่นดินธรรม