การปฏิบัติตามของพระลิงคัลมตาเถรีและพุทธานุสรณ์ : หน้า 40/57

attadhammani ruttisu patibhāne tath’ eva ca ñāṇaᾱm mama mahāvīra uppannam tava santike. (Ap II 34.27) ขอแต่พระมหาวีระ ญาณที่เกี่ยวข้องกับจรรยา ธรรม นิฐิติ และ ปฏิกิริยาของเมื่อฉันเกิดขึ้นแล้วต่อหน้าพระพักตร์ของพระองค์ จากกถาข้างต้น ผู้วิจัยขอเรียงเรื่องราวการปฏิบัติตามของ พระลิงคัลมตาเถรี ดังนี้ 1. หลังจากฟังคำสอนของพระพุทธอรฺ Einkommen ตนบรรลุโสดา- ปิติผล และออกบวชเป็นภิกษุอีก 2. พระเถรีได้มีความปรารถนาอย่างมากที่จะเห็นพระพุทธองค์ (buddhadassanālājāsa) ดังนั้น จึงได้เจริญภาวนาโดยการตามตรึก ระลึกถึง “พระพุทธองค์” (=พุทธานุสรณ์) ในที่สุดก็ได้รับอรหดผล เพื่อความต้องการเห็นพระพฤกษ์ พระเถรีได้ไปเฝ้าพระองค์ท่านตลอดเวลา (sabbadā ca vajam’ aham) แต่ประเด็นคือ “การไปเฝ้าพระองค์ท่าน” หมายความว่าอย่างไร? ไปด้วยกายของ พระเถรีที่เป็นบุคคลทางประวัติศาสตร์ใช่ไหม? ____________________________________________________________________________________ เชิงอรรถ 72 (ต่อ) แต่ข้อความในพระไตรปิฎกฉบับ มจธ. เป็น sabbasave parinīñaya (ขอป. 33/106/419 มจธ.) ถ้าพิจารณาจากความหมายของฉบับแปล มจจ. ถือเป็นการแปล มาจากคำว่า parikhīṇa (ถูกทำสิ่งใดโดยรอบแล้ว, ถูกทำสิ่งไปหมดแล้ว ที่มาจาก pari/vkhi, khi; Skt. pari/vkṣi, khí ใันรูปของ pp.) มากกว่า parinīñaya (รู้โดยอรฺ, รู้อย่างสิ่งซึ่ง จาก pari/vā, Skt. pari/vṛñśa ใันรูปของ Abs.) ทางด้าน มจธ.2537 แปลว่า “กำหนดอรฺเอาสะหมั่นแล้ว” (ขอป. 72/174/681 แปล.มจธ.2537) แต่ใน มธ.2555 แปลว่า “อาสะทังบังคลินไปแล้ว” (ขอป. 72/ 185/620 แปล.มจธ.2555) ซึ่ง มจธ.2537 จะเปลามับับบ์ Se มากกว่า มธ.2555 “พุทธานุสรณ์” และ “การนึกพระ” ศึกษาการอ้างอิงของ พระไตรปิฎก พระเถรี กำหนดมาเกรอ พระภิกษุ